Ik kijk naar een uitzending getiteld 'De dag dat het water kwam', een herdenkingsprogramma over de watersnoodramp van 1953.
In de eerste van de twee uitzendingen (helaas niet beschikbaar via uitzendinggemist.nl, zie http://www.uitzendinggemist.nl/programmas/9203-de-dag-dat-het-water-kwam-60-jaar-watersnoodramp, voor het geval dat ooit wijzigt) horen we het verhaal van Gerrie Bras, een mevrouw uit Nieuwerkerk op Schouwen-Duiveland.
Gerrie woonde met haar man Joop en tweejarig dochtertje Cobie, een schattig meisje met blonde krulletjes, in een huis dat in de rampnacht instort door het water.
Gerrie, haar man Joop en dochtertje komen in het water terecht. Gerrie heeft haar dochtertje vast. Haar man moet als eerste de strijd tegen het water opgeven en verdrinkt voor haar ogen. 'Dag Gerrie', zegt hij nog.
Na een poos rondgedreven te hebben besluit Gerrie met haar dochtertje in een boom te klimmen. Eenmaal in die boom blijkt dat niet de juiste beslissing, allerlei puin waait tegen haar aan, reden om uit de boom te klimmen. Ze verliest daarbij haar dochtertje, Cobie glijdt uit haar arm en drijft razendsnel weg.
Een poosje later wordt Gerrie gered. Omdat ze in Nieuwerkerk niets meer te zoeken heeft nu ze haar man, zoals ze zegt de liefde van haar leven, en haar dochtertje heeft verloren gaat ze terug naar haar ouders in Dordrecht.
Gerrie is dan zes weken zwanger. Zeven maanden na de ramp wordt ze moeder van een tweeling, een jongen en een meisje, die ze naar haar man en dochtertje noemt.
Ze trouwt opnieuw en hier gaat mijn verhaal over.
Haar tweede man wil pertinent niet dat er over de ramp gesproken wordt. De tweeling groeit op in totale onwetendheid van wat zich in het leven van hun moeder heeft afgespeeld. De dochter vertelt dat op bepaalde dagen de radio niet aan mocht, dan heerste er stilte in huis. Ze heeft nooit begrepen waarom. Het waren de dagen rond 1 februari, als er op de radio gesproken werd over de ramp.
Na het overlijden van haar tweede man kan Gerrie eindelijk haar verhaal doen.
De dochter: mijn moeder heeft verschrikkelijk veel verdriet gehad en kan er nu pas over vertellen.
Dit is zo'n ijzingwekkend verhaal. Het meest verschrikkelijke wat je kan overkomen, je man en je dochtertje kwijt in één nacht. En dan vindt je tweede man dat je daar je verdere leven lang niet over mag praten.
Het tweede verhaal in de uitzending is het verhaal van Jos. In de nacht van de ramp is Jos niet thuis, hij vertrok in verband met het slechte weer op de zaterdag ervoor wat vroeger naar de kazerne in Den Helder.
In de rampnacht is er een dijkdoorbraak vlak voor het huis van de ouders van Jos, een muur van water neemt het hele huis mee en vader, moeder en negen broertjes en zusjes van Jos verdrinken.
Jos zit in de kazerne in Den Helder en hoort pas drie dagen later over de ramp via de radio. Hij vraagt of hij naar huis mag, dat verbiedt de legerleiding.
In de weken na de ramp heeft Jos gewerkt, in onzekerheid over het lot van zijn familie. Drie weken na de ramp wordt hij bij de legerleiding geroepen, één kapitein en twee onderofficieren zitten achter een tafel en delen Jos mee dat zijn hele familie is verdronken en hij mocht weer gaan. Hij mag de kazerne nog steeds niet verlaten.
Twee maanden na de ramp mag hij eindelijk terug naar Oude Tonge. Hij werkt in het getroffen gebied aan de wederopbouw maar verlaat uiteindelijk zijn geboortegrond.
Jos is getrouwd. Zijn vrouw is in beeld en vertelt huilend dat Jos er zijn hele leven niet over heeft willen praten, ook niet met zijn vrouw, die er uiteraard wel naar gevraagd heeft.
Jos vraagt zich zijn hele leven al af hoe het gegaan is. 'Hoe, hoe, hoe', zegt hij. In dit programma gaat hij naar zijn toenmalige buurman om dat te weten te komen.
Ook een ijzingwekkend verhaal. Verschrikkelijk. Maar daar nooit met je vrouw over praten??
In de uitzending Golden Oldies, http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1330401, waarin Ruben Nikolai bezig is een gelegenheidskoor van ouderen op te richten (7 april 2013 in Carré), zie ik een mevrouw van 72 jaar, Willie, die gevraagd wordt voor het Golden Oldies zangkoor. Het koor gaat oude rocksongs zingen.
De uitzending op zaterdag 9 maart is ontroerend. Willie vertelt dat ze een paar jaar geleden weduwe is geworden en daarna dingen is gaan doen die ze daarvoor niet deed. Ruben Nikolai, de presentator, vraagt waarom ze dat niet deed.
Aarzelend begint ze te vertellen dat dat een beetje moeilijk was, want haar man had niet graag dat ze de deur uitging. Na zijn overlijden is ze de dingen gaan doen die ze haar hele leven had willen doen. Ze heeft een elektrische fiets gekocht en is lid geworden van een fietsclub, ze is gaan zwemmen en lid geworden van een zangkoor. In de vierde aflevering (30 maart) voegt ze er nog aan toe dat haar man niet wilde dat ze haar familie zag. Dat er bij haar nog nooit iemand over de vloer is geweest en ze dientengevolge geen vriendinnen of kennissen heeft.
Is dat verschrikkelijk of niet? Dat je bijna 70 moet worden voor je de dingen kunt gaan doen die je leuk vindt. Ze vertelt dat haar zelfvertrouwen hierdoor tot onder het mimimum is gezakt. 'Wat zou het leuk zijn' overpeinst Nikolai als ze terug loopt naar haar koor, 'als zij in Carré de solo zingt. Payback!!'
Mannen, wordt toch eens mens!!!