Mannen!!!
Ik schrijf met een meneer die in Frankrijk woont. Hij voelt zich daar in de winter ietwat eenzaam en wil graag met mij mailen. Dat treft, ik schrijf graag. Hij is erg vol van zijn schrijfkunst, iets wat ik voorlopig door de vingers zie. Ik geef er wel een paar voorbeelden van:
maandag 29 november 2010
Beste Anja,
Zelf ben soms wel een beetje Merlijn-achtig, dan maak ik mezelf wijs dat ik terug reis in de tijd, en er alleen maar van baal dat ik nog steeds niet een (echt) beetje kan toveren. Maar misschien word ik wel heel erg oud, en leer ik het toch nog?Mais toute la folie sur un petit bâton (ik probeer ze hier in Frankrijk ook de nederlandse spreekwoorden en uitdrukkingen bij te brengen, zelf hebben ze daarin een nogal magere cultuur vind ik), dagboekschrijven is uiteindelijk mijn grootste oeuvre. Ik ben in 1983 echt van start gegaan, en heb sindsdien drie archiefkasten vol geschreven, wat qua aantal paginaas zo ontelbaar is geworden dat ik het op tussen de 20 en 30.000 paginaas houd, en dan is nog maar net wat je een pagina noemt, hoe groot je schrijft (met de pen), welk lettertype je gebruikt op de PC, etc. De waarde ervan is voor mij in de eerste plaats therapeutisch, voor mezelf dus. Het hield me niet alleen van de straat (waar ook echt wel foute vrouwen rondlopen, zwarte heksen, en wat dies meer zij), maar het hielp me ook altijd de koe bij de horens te vatten waar dat in mijn leven nodig was, mezelf met de billen bloot te laten gaan, etceterae, etceterae. Maar ook gewoon de lol ervan, als ik weer eens in een nacht een 8-pagina groot essay had geschreven over een maatschappelijk/menselijk onderwerp, of een gedicht had zitten uitplussen wat mezelf tot tranen ontroerde. Ik heb me door verschillende mensen die ik er wat van liet zien laten vertellen o, maar dat moet je toch publiceren, tjonge! Maar daar sta ik zelf (net als jij) erg sceptisch tegenover. Ik heb eens wat zitten bladeren in de zogenaamd rechtstreeks getranscribeerde dagboeken van Jean-Pierre Rawie, die dus vond dat hij alles integraal moest publiceren, maar stelde alleen maar vast dat hij a) in bepaalde passages misschien inderdaad integraal de oorspronkelijke tekst had gebruikt had maar dat dan ook gelijk stomvervelend was, en b) als het wat interessenter werd, hij het zo naar de lezer toe had geschreven dat het eigenlijk geen dagboek meer is. Zo zal het je ook niet verbazen dat ik in Marcel Prousts À la recherche du temps perdu geen tien bladzijden ver kwam, hoe knap het ook geschreven is. Ik werd er stante-pede doomoe van om me net als hij in bed gekluisterd te voelen. Ik beschouw mijn eigen dagboek dan ook als 95% alleen voor mezelf zinvolle herkauwerij over mijn steeds terugkerende levensproblemen en dan hou je misschien 5% krenten in de pap over waar ik misschien nog wel eens een compilatie van wil maken als ik er ooit tijd voor en zin in heb. Toch is er nog iets anders best zinvol daarin, maar ook weer alleen maar voor mezelf. Je hebt het dan over een kalendarium, noem het een autobiografie. Ik weet dankzij dat dagboek heel precies terug te vinden wat me ooit bezighield, wat er allemaal gebeurde, maar ook op de manier dat ik in al die jaren ook van alles achterhaald heb over wat er eerder was gebeurd, voordat ik begon te schrijven.
maar als je me nu een fotootje toestuurt ben ik dik tevreden
Op dit moment schrijf ik vrij weinig dagboek, hooguit een A4-tje per avond als een soort kapstok van de dag, maar ik schrijf des temeer met anderen, naar anderen. Dat is op zich veel leuker, en dat lijkt me met jou dus ook leuk. Ik ben bijvoorbeeld dol op spreekwoorden, en heel bepaald de nederlands, zoals ik al zei is de nederlandse taal er heel rijk aan. Ik kan een heel boek volschrijven (voor zover ik dat al niet gedaan heb) over Wie goed doet goed ontmoet, als mensen zich daar eens iets meer van lieten doordringen zag de wereld er heel anders uit dan hij nu doet. Dat is dus ook mijn maatschapplijke betrokkenheid, en als het moet schreeuw ik het van de daken. Ik ben ook wel eens aan het stickeren geweest, dan hing ik her en der in katoor stickers met de tekst Rita Verdonk van de partij van de Vervreemding, Vervolging en Deportatie, dat was toen het helemaal fout begon te gaan met ons asylbeleid begin jaren 2000.
Ik ben benieuw naar je reactie, want één ding kun je al wel zien, en dat is dat ik wel een behoorlijke veelschrijvert (.) ben, en ik hoop dat je er net zo veel plezier aan beleeft als ik aan het schrijven van dingen als het bovenstaande.
met een warme schrijversgroet van Wolt
PS Ik verblijf sinds mijn prépensionering in 2005 het grootste gedeelte van het jaar in mijn franse huis aan de voet van de Pyreneeën waar ik nu ook verblijf, nog een huis in NL hebbend waar ik nog steeds officieel ingeschreven sta. Dat even voor jouw voorstellingsvermogen.
3 december 2010
Hi Wolt,
Leuk dat je spreekwoorden letterlijk vertaalt. Ik doe iets dergelijks wel eens maar dan in double Dutch. In het Frans zou dat mij nog niet meevallen. Zes jaar Franse les genoten maar omdat het, in tegenstelling tot Engels, niet dagelijks op mijn pad komt, is er veel weggezakt.
Heeft er al eens iemand (een deel van) je dagboeken gelezen of is dat verboden terrein? Schrijf je echt over alles??
Mijn schrijven beperkte zich eerst tot het deelnemen in een mailgroep. Dat houdt in dat je dagelijks ongeveer 40 mailtjes krijgt en ik vind het ontvangen van mail heel leuk. Post ook, maar dat wordt steeds minder. Na ongeveer acht jaar was ik de groep zat, iedere keer als er iemand bij kwam, en vooral als het een man was, gingen de vrouwen alles uit de kast halen om toch vooral als leukste boven te drijven en de mannen startten meteen met het afbakenen van hun terrein. Dat leverde heen en weer boosheid op. Ik vond het genoeg en ben eruit gestapt.
In plaats daarvan ben ik gaan schrijven op mijn Hyvespagina. Daar houd ik sindsdien een blog bij. Ik beschrijf vrijwel uitsluitend de leuke dingen, het wel zogezegd. Het wee laat ik achterwege. Dat lijkt me voor de lezers niet echt leuk.
In een dagboek echter kun je over alles schrijven, neem ik aan.
Lezers van mijn Hyvespagina's, de mensen van de mailgroep, en de lezers van mijn website vertellen mij met regelmaat dat ik moet publiceren. Ik echter weet heel zeker dat ik niet schrijven kan. Ik kan leuk een verhaal vertellen, dat is iets heel anders.
Een A-viertje per avond valt bij mij niet onder de noemer 'vrij weinig'. Waar haal je het vandaan!
Wat spreekwoorden betreft: mijn moeder strooide ze in het rond, ik heb ze, zoals dat heet, met de paplepel ingegoten gekregen.
Ik ben jaloers op je, met je huis in Frankrijk. Lijkt me heerlijk.
Ik stuur je een fotootje mee, één van drie jaar geleden en een recente, hoewel ik niet goed begrijp wat mailtjes uitwisselen te maken heeft met iemands uiterlijk?
groetjes en een fijn weekend, Anja.
3 december 2010
Dag Anja, Nou, echt vertalen van spreekwoorden in het Frans doe ik natuurlijk niet.
Het is nog net geen Double Hollandais, maar in het Frans zegt het natuurlijk niets, daarom zijn spreekwoorden dan ook in de meeste gevallen helemaal taal-eigen. Zo klinkt Het regent katten en honden in het NL helemaal nergens naar, maar
zegt het de gemiddelde Brit ook helemaal niets als je het over It is raining pipe-shafts hebt.
Frans, of talen in het algemeen. Toen ik hier twaalf jaar geleden dit huis kocht, sprak ik ook alleen maar schoolfrans, daarin nog wel een beetje geholpen doordat ik in de jaren zeventig vaak in de Ardennen verbleef en daar het spreken redelijk bij had gehouden. Toen ik in Colombia (1977/78) Spaans leerde, kon ik jaren lang geen woord Frans meer uit mijn keel krijgen. Pas toen ik door een italiaanse vriendin begin jaren negentig (wat) Italiaans begon te leren kon ik, na aanvankelijk helemaal in de war te zijn geraakt door de onderlinge overeenkomsten van die drie romaanse talen, de boel weer scheiden. Ik spreek nu behoorlijk goed Frans (voor een Nederlander), en hoewel ik al jaren nauwelijks nog Spaans heb kunnen spreken, floept het er zo weer uit als het er even om gaat. Maar ik denk dan ook afwisselend in het Nederlands, Frans, Spaans, Duits en Engels, al naar gelang het onderwerp en/of mijn gemoedsgesteldheid. Namen van gerechten gaan bij mij echter als het even kan in het Italiaans. Als ik voor mijn buren een Spaghetti au girolles (cantharellen) maak, heet die natuurlijk Spaghetti ai fungi, dat smaakt toch anders. Lekker trouwens, paddestoeltjes met gorgonzola en een echte Spagehetti al uovo die zo mooi stevig blijft. Ze eten dan ook altijd de hele pan leeg, terwijl ik dacht zo veel klaargemaakt te hebben dat ik er nog wel een hapje voor de volgende avond aan over zou houden. Tja, zo heef elk foordeel ook sun nadeel, aldus de grootmeester van de orakelspraak die volgens mij toch maar beter achter de bal aan had kunnen blijven sjouwen. Je weet dan wel wie ik bedoel.
Dagboek. Je kunt in een dagboek net zo veel kwijt als je (erin) kwijt wilt voor jezelf. De clou zit in dat laatste. Niet iedereen is in staat een (volledig, echt) dagboek te schrijven, omdat ze bepaalde dingen in zichzelf niet toelaten, dat heeft met angst en onzekerheid te maken. Ik begon mijn dagboek toen ik in Colombia verbleef en dat was in het Spaans. Ik kon mijn gevoelens op dat moment alleen in die taal kwijt, en het is nog steeds zo dat als ik iets werkelijk emotioneels kwijt wil in mijn dagboek, er al gauw stukjes Spaans in komen te staan, meestal in de vorm van een samenvattend gedichtje of zoiets. Het echte schrijven begon echter pas toen de leukste vriendin die ik ooit in mijn leven heb gehad uit mijn leven verdween (1983), en ik er behoefte aan had om toch vooral zelf ook met de billen bloot te gaan over hoe dat gebeurd was. Ik nam er geen genoegen mee vast te stellen dat zij zo dom was geweest (zomaar) vreemd te gaan, daarmee was voor mij de kous helemaal niet af. Sinds die tijd is mijn dagboek inderdaad steeds volledig geworden in bovenstaande zin (je gaat al schrijvend steeds meer durven), en is geen enkel onderwerp eigenlijk meer heilig. Voel ik me depressief, dan schrijf ik daarover, dat brengt me er dan toe om aan te kloppen bij Interapy (een internet-psychologenclub, dat was een jaar geleden), en als daar dan uitkomt dat ik helemaal niet depressief ben maar eerder lijd aan existentiële problemen, dan heb ik het daar weer over in mijn dagboek. Ook over de teleurstelling dat ze me daar niet mee konden helpen, ze waren er niet voor geoutilleerd zoals dat heet. Toch heb ik er voldoende aan gehad om me nu niet meer depressief te voelen, en misschien juist geleerd heb nu maar eens helemaal mijn eigen weg te gaan, en daar ook in te geloven. Heeft veel met eenzaamheid te maken, want welke gek gaat er nu in zijn eentje in een huis aan de voet van de Pyreneeën wonen, wetend dat dat gewoon erg ver van NL is, en de meesten je daar niet kunnen komen opzoeken. Ik woon hier overigens niet echt, ik sta nog steeds ingeschreven op het adres van mijn nederlandse huis, maar verblijf hier wel elf van de twaalf maanden per jaar omdat ik in NL (zoals het nu is) bijna niets meer te zoeken heb. Is een A4-tje per avond nou veel of weinig? Hangt er alleen maar vanaf waar je vandaan, schrijfgesproken. Ik heb een tijdje gemaild met een mevrouw die wat mij betreft kampioen oneliner-mails was, zo kort was het in het begin. Omdat (in casu quo doordat) ik zo uitgbreid terugmailde kwam ze op een gegeven moment ineens aan met de mededeling dat ze een record lange mail had kunnen schrijven: een half A4!! Na een paar weken waren het twee-of drie-A-vierige mails geworden, waarin ze net als ik gedichten schreef (over egeltjes, wipneusjes en wijsneusjes), en me zei dat ik licht in haar leven had gebracht. Dat deed me dus wel iets. Ik vind het wel jammer dat het contact met haar (althans voorlopig) verloren is gegaan door problemen in de relationele sfeer, ja, dat daten, love is a battlefield, soms wel
Hoewel ik in de verste verte geen digibeet ben (ik doe heel erg veel op de computer), heb ik nooit iets op gehad met dingen als Facebook, Hyves, of wat dan ook. Ik vond het hebben van 500 vrienden al bij voorbaat onoverzienbaar, en het verbaasde me dan ook geenszins toen het woord ontvrienden boven kwam drijven. Dat komt echter omdat ik heel erg autodidactisch ben, heel erg één op één, en tegelijk ook hoge eisen aan relaties (of contacten) stel, ook waar het mezelf aangaat, overigens. Het treft me dan echter speciaal dat je vindt dat je alleen het wel op je Hyves-pagina kwijt wilt, en niet het wee, ik zou dat nooit zo doen. Laat mijn profiel dan even mij Hyves-pagina zijn, maar daar staat net zo goed in dat ik me best eenzaam voel zoals het nu is, en het er bij mij best leuk uitziet (hobbies, huis en grote tuin in Frankrijk, etc), met de leukste mogelijkheden, maar dat het leven nu eenmaal geen goednieuws-show is. Alleen zo leren mensen je echt kennen, vind ik althans. Met mij kun je aardig de diepte in (maar net zo goed gekke vrolijke gedichtjes, etc), en als dat elkaar echt vindt kom je gewoon een keer een weekje logeren hier, of kom ik een keer langs je rijden onderweg naar mijn zus die in Middelburg woont. No strings attached, gewoon gezellig doorbabbelen over taaldingen en wat er nog meer bij het leven hoort. Ik praat overigens net zoals ik schrijf, of eigenlijk is het andersom natuurlijk, dus als mijn schrijven je bevalt, kun je je aan mijn praten ook geen buil vallen.
Ik zou (niettemin) graag willen dat je me even aangeeft hoe ik op jouw Hyves-paginaas kom, want daar wil ik op gaan snuffelen, maar ik weet absoluut niet hoe dat werkt. Foute vrouwen, haha!! Het is niet dat zij als zodanig nou zo fout waren, het was meer dat ze voor mij fout waren, of om het zo te zeggen, ik zelf fout bezig zou zijn geweest om iets met hen aan te gaan. Voorbeeld. Kom ik in café de Swing in Apeldoorn (waar ik tot 1996 woonde) een zeker niet onaantrekkelijk ogende meid tegen die duidelijk wel zin in mij had. Ik had ook wel zin in haar (was toen weer moederziel alleen), maar toen ze met complimenten aankwam die (nou juist) helemaal niet op mij van toepassing vond (o, wat ben je toch knap, athletisch, etc), en ze tegelijkertijd geen enkele interesse toonde voor de dingen waarover ik het had, liet ik haar letterlijk staan. Wel is het zo dat er op straat (of in de supermarkt, in treinen, etc) behoorlijk naar mij gekeken wordt, maar dat is puur het gevolg van mijn uitstraling. Dat je jaloers bent op mij met mijn huis in Frankrijk is volkomen terecht.
Het is een ontzettend leuke en mooie plek, een leuk (zij het nog wel wat rommelig) huis, en er is heel veel genietwaardigs. Twee heerlijke terrassen (zelf gemaakt), etc, etc. Ik ben er alleen heel erg alleen, en dan geniet je er toch veel minder van. Ik heb dat ook met gitaarspelen (flamenco), als ik geen publiek heb, speel ik gewoon niet.
Voel je overigens niet bezwaard dat ik je sneller terugmail dan jij het doet. Ik heb hier zeker in de winter maar weinig te doen, en dan ben ik al blij dat ik een paar uurtjes weg kan timmeren met schrijfsels aan jou, waar ik overigens zelf in de eerste plaats van geniet. Je inspireert me dan ook om dingen nog weer eens anders op de schrijven dan ik het anderen doe. con cariño, et à la prochaine, Wolt
PS Je vroeg ook nog of ik weleens gedeelten van mijn dagboek aan anderen had laten lezen. Bij hoge uitzondering, ja, maar dat was echt sporadisch. Het is helemaal niet zo dat dat nou persé verboden terrein is voor anderen, maar er moet wel een heel bepaalde noodzaak bijhoren, en vriendinnen die er stiekem in gingen snuffelen (met foute bedoelingen) gingen bij mij overdrachtelijk gesproken direct voor het vuurpeloton. Die zijn er wel geweest, dat laat zich raden.
Op 7 december laat Wolt weten dat hij even niet al te veel kan schrijven in verband met moeilijke familietoestanden. Ik antwoord dat hij moet doen wat zijn gevoel hem ingeeft en dat hij zich niet geroepen moet voelen mij te schrijven. Ik geef hem, op zijn verzoek, de naam van Manboel. Zo kan hij zijn gedachten verzetten als dat nodig is.
Het blijft een poosje stil en op 12 december informeer ik naar zijn welbevinden. Hij reageert:
14 december 2010
Lieve Anja, (mag ik dat zeggen?)
Ik had je al veel eerder willen schrijven, maar mijn leven staat nu helemaal op zijn kop, dus dat lukte niet. Mijn familieomstandigheden hebben me erg aangegrepen, maar iemand (een eerder m4m-contact) heeft me daar heel erg in opgevangen en nu zijn we stapelverliefd op elkaar geworden, was niets tegen te beginnen, ik heb nog probeerd in een hoekje te gaan zitten tot het overging. Dus ook iets heel goeds, le bonheur dans le malheur zo te zeggen.Ik vertrek eerste kerstdag naar haar, en zie dan wel hoe zich dat verder afspeelt.
Ik heb nu mijn handen vol aan opruimen en inpakken, dat is met een huis als hier altijd een enorme klus, temeer daar ik dan pas in april weer hier terug ben. Ik meld me wel weer als het zover is, ok?
jij ook in elk geval mooie feestdagen Wolt
14 december 2010
Hi Wolt,
Dat mag je van mij ook laten, hoor, je melden als het april is. Daar zie ik het nut niet echt van in, van zo'n mailcontact.
Ik wens je alle goeds, Anja.
14 december 2010
Beste Anja,
Ik begrijp nu dat het je helemaal niet om schrijven te doen was, en je kon je afvragen waarom je het daar dan toch zo over hebt. Zoiets heet onduidelijkheid van bedoelingen. Zeg een volgende man gewoon dat je met hem wilt daten, is wel zo duidelijk.
groet, Wolt
14 december 2010
Hi Wolt,
Dit slaat helemaal nergens op. Mijn antwoord was redelijk kort maar iemand die met mij wil schrijven en die zegt 'tot april?' Wat zegt dat over jóuw wens tot schrijven?
Ik heb het woord daten niet genoemd en zit daar, lees mijn website, bepaald niet op te wachten, zoveel mag duidelijk zijn. Een ontmoeting met iemand die ik niet ken vind ik leuk, maar daten....
Ik wens je nogmaals het beste.
groetjes, Anja.
15 december 2010
Beste Anja,
Ik heb het nog eens nagekeken, maar er stond in mijn mail helemaal niet Tot april. Lees nog maar eens na. Zeker drie volzinnen ervoor staat dat ik begin januari weer wat rustiger in mijn Westervoortse huis zou zijn. Heb je dus gewoon niet goed gelezen, maar misschien is dat hetzelfde als dat je nogal onduidelijk schrijft.
Wolt
Onderwerp: Zinloos
15 december 2010
Hi Wolt,
Hoewel het mijn gewoonte is niet op mailtjes te reageren waarin mannen hun gelijk willen halen, een trap na willen geven, en er plezier in hebben een sneer uit te delen, bij deze dan toch jouw tekst:
Ik heb nu mijn handen vol aan opruimen en inpakken,dat is met een huis als hier altijd een enorme klus, temeer daar ik dan pas in april weer hier terug ben.
Ik meld me wel weer als het zover is, ok?
Wie schrijft er hier nu onduidelijk?
En houd nu ajb op met mailen, is volslagen zinloos.
groetjes, Anja.