In september ontmoet ik een meneer uit Oostvoorne. Een leuke man. We drinken koffie in Middelharnis en blijven een paar drankjes hangen. Het is gezellig en dus maken we een vervolgafspraak.
Al tijdens het koffiedrinken maar nog meer tijdens de vervolgafspraak blijkt dat deze meneer een moppentapper is. Veel en vaak. Sorry mannen, dat kan echt niet.
We zijn een dag op stap, boulevard van Vlissingen, etentje in Goes. En al die tijd komen er moppen op de proppen. Naar aanleiding van wat dan ook, hij heeft er een mop bij. De meeste ken ik al dus mijn lach is fatsoenshalve.

Gelukkig valt de meneer ook niet op mij, dus het eindigt voor het begonnen is. Hij schrijft de dear John-mail die ik, niet aardig, beantwoord met de mededeling dat ik het met hem eens ben en dat ik zondag al een mailtje naar een vriendin heb gestuurd met als onderwerp: Oostvoorne is af.
Moppen tappen, kom op zeg.

Ik houd van moppen, kan er smakelijk om lachen. Op de naborrel van het koor gebeurt het regelmatig dat we moppen gaan vertellen en dan lachen we ons tranen. Maar als je een eerste kennismakingsafspraak hebt met als doel een nieuwe liefde tegen te komen? En dan om de vijf minuten een mop? Wat ik ook zeg, hij heeft er een mop bij?