Internetdaten – aan de goden overgeleverd ??
Na twee jaar lidmaatschap van relatiesites met het doel een nieuwe liefde te vinden, zet ik wat gedachten op een rijtje.
Duidelijk is dat relatiesites niet het succespercentage kennen dat ze voorspiegelen. Het wemelt van de artikelen in kranten en tijdschriften en van de televisieprogramma’s die het onderwerp relatiesites in beeld brengen en meestal is het geluid niet positief.
Een oproep van het blad Computer Idee aan de leden van Relatieplanet om hun succesverhaal te vertellen, resulteert in vele negatieve reacties. De insteek van het artikel moet worden herzien en een ander uitgangspunt gekozen. Het interview is geplaatst in nummer 6 van 2010, maand maart. Mijn site en belevenissen worden in bijna een hele kolom weergegeven. Leuk!!
In de krant staat dat er zich steeds meer ‘normale’ relatiebureaus vestigen nu blijkt dat internetdaten tamelijk onbetrouwbaar is. Dat laatste is natuurlijk niet waar, internetdaten op zich is niet onbetrouwbaar, het is de bevolking van de sites die in veel gevallen onbetrouwbaar is. Als de leden betrouwbaar zijn, kan internetdaten een groot succes worden. Er zijn in Nederland 2,5 miljoen alleengaanden, de helft daarvan heeft een profiel aangemaakt. Het zou zo mooi kunnen zijn…..
En natuurlijk zijn er succesverhalen, een neef van mij is al jaren getrouwd met een mevrouw die hij via internet heeft ontmoet. Maar de grootste gemene deler is huilen met de pet op. Twee procent van de dates leidt tot een relatie, zo schrijft Tanja de Wit in haar boek dat een onderzoek bevat naar het gedrag van mensen op relatiesites. Een aanrader trouwens, dat boek. Twee procent, een wel erg armetierig resultaat.
Mijn ervaring wijst op hetzelfde. Als ik een verhaal schrijf voor Manboel, kijk ik iedere keer of het profiel van de man over wie het verhaal gaat nog aanwezig is op de sites. Een jaar later, twee jaar later en ze staan er voor het grootste deel nog steeds. Ik zie zelfs profielen en foto’s van mannen die er al stonden toen voor mij een lidmaatschap nog niet tot de mogelijkheden behoorde. Ze dateren uit de tijd dat ik met mijn vriendin jaarlijks een avondje relatiesites keek. We hebben het dan over vier tot zes jaar geleden. Zojuist, juli 2011, keek ik op Relatieplanet. Mijn lidmaatschap van Relatieplanet is sinds november 2009 opgezegd. Nog steeds zie ik dezelfde foto's. Dit betekent dus dat er een heel lang lidmaatschap nodig is voor je iemand ontmoet met wie je verder wilt, zo dat al gebeurt.
Het programma Opgelicht belicht in maart 2010 een andere kant van contact via relatiesites. Er bevinden zich op de sites criminelen uit alle landen. Ze staan op de sites met als doel de andere leden geld uit de zak te kloppen. En ja, er zijn mensen die daar in tuinen. Dom? Tuurlijk, maar het zijn heel gewone mensen, net als jij en ik, die dit ook niet van zichzelf hadden verwacht. Maar ja, de liefde…..En de oplichters vertellen plausibele verhalen.
Margreet Teunis heeft over internetdaten een boek geschreven. Ze heeft dat op ongeveer dezelfde manier gedaan als ik met mijn verhalen op Manboel. Ze laat profielen zien, geeft mailwisseling weer en beschrijft de ontmoetingen die ze heeft. Haar ervaringen komen overeen met de mijne. Ze heeft het internetdaten, zo zegt het boek, inmiddels opgegeven.
Opvallend
Wat mij in langduriger mailcontact is opgevallen is dat mannen zelden mijn naam noemen. Waarom valt dat mij op? Omdat ook mijn wederhelft zelden of nooit mijn naam noemde, ik werd aangesproken met ‘zeg’ of ‘hé, luister es’. Met de mannen na mijn scheiding was het niet anders.
Voor plaatsing van een verhaal op Manboel verander ik de namen van de betrokkenen. Dat doe ik door middel van een opdracht in Word en dan zie ik dat mijn naam bijvoorbeeld 6 keer is gewijzigd en die van de meneer 45 keer. Dat betekent dat ik zijn naam veelvuldig noem en hij de mijne zelden. Raar fenomeen, ik wist het al uit mijn huwelijk, en het wordt hierdoor bevestigd.
Eerst een foto
En altijd eerst die foto. Dat plaatje dat wil wat. In een boek over internetdaten blijkt dat juist dat plaatje voor 100% nietszeggend is. Te geflatteerd, van jaren geleden en wat dies meer zij. Maar mannen gaan geen contact aan zonder je gezien te hebben, hoe onwaar de foto’s die ze voorgeschoteld krijgen vaak ook mogen zijn.
Ik word niet goed van de angst van mannen dat ze met iemand contact krijgen die misschien iets afwijkt van hun wensen. Er moet zelfs eerst een foto komen als je iemand alleen maar uitnodigt voor een kopje koffie om reden dat de bewuste meneer regelmatig in Zeeland vertoeft, zie http://www.manboel.nl/2009/september/kors en http://www.manboel.nl/2009/juli/ab-en-zo. Een uitnodiging voor gewoon menselijk contact, nergens sprak ik over eventuele nieuwe geliefde, een date of wat dan ook in die richting. Een kopje koffie. Vraag je aan het bedrijf dat je verwarmingsketel komt schoonmaken of ze eerst een foto van de monteur willen sturen? Doe toch normaal.
Zelfs als je iemand die in zijn profiel aangeeft van muziek te houden, vraagt eens op de website van 'mijn' koor te kijken of dat misschien iets voor hem kan betekenen. Mijn excuus voor dit mailtje was dat we zo heel ernstig mannen tekort komen in ons fantastische, kwalitatief presterende, gezellige, leuke koor. De man in kwestie wil eerst een foto van mij zien. Flikker toch op. Wat heeft een foto van mij te maken met een lidmaatschap van een koor.
Een mevrouw die mij via Manboel heeft geschreven en waarmee ik inmiddels een intensief mailcontact heb, weigert de mannen een foto te sturen. Ook na herhaaldelijk verzoek. Zij vindt dat een foto een momentopname en is van mening dat het totaalplaatje telt. Dat gebaren, bewegingen, emoties op het gezicht, de manier van hem aankijken, allemaal niet in een foto te vangen zijn. Ze deelt de belangstellenden mee dat mannen haar in het algemeen leuk vinden en dat hij het risico maar moet nemen.
Als ik iemand een foto stuur, ontvang ik daarna regelmatig een bericht dat zegt 'nee dank je'. Dat zijn de dapperen onder de mannen ")). Ik ontvang ook berichtjes waarin staat: 'Ik ben al weer bezet, dit is een snelle planeet'. Of 'Ik vind 115 km toch te ver.' Daar moet ik om lachen, de smoesjes zijn zo doorzichtig.
In eerste instantie kreeg ik van de afwijzingen bekant een complex. Ik heb doorgaans een positief effect op mensen en nu werd ik voortdurend afgewezen op het eerste gezicht, dat is genoeg om aan jezelf te gaan twijfelen. Ik begreep het toen ik het boek van Tanja de Wit las. Uit haar onderzoek blijkt dat mannen hun hele leven blijven fantaseren over glad en strak en nee, daar kan een mevrouw van 60 jaar niet aan voldoen. Om die reden wordt ze afgewezen na het zien van haar foto's. Als de meneren iets slimmer zijn dan het gemiddelde relatiesitelid en ze geven het een kans en maken een afspraak met de bewuste mevrouw, laten ze dat fantasiebeeld varen omdat het totaalplaatje leuk is, zo blijkt uit hetzelfde onderzoek.
De meeste mannen echter wijzen de dames af na het zien van één foto. Daarmee lopen ze uiteraard leuke contacten mis. En echt, als je hún foto’s ziet…….brrrrrrr.
Het eisenpakket
Ik wil nogmaals benadrukken dat ik niet weet hoe het aan de vrouwenkant van een relatiesite is, ik ken alleen de mannen.
Mannen stellen vaak totaal niet relevante eisen in hun profiel. Het gaat doorgaans over de buitenkant. Ik heb een profiel gelezen van een overigens intelligente meneer die vroeg om een mevrouw met halflang blond haar. Een profiel van een man die de wens uitte dat de mevrouw dezelfde hobby's heeft als hij. En in hetzelfde kader, een man ontmoet, zie http://www.manboel.nl/2009/mei/reinhard, die met zijn vrouw dezelfde hobby's deelde en het bij de volgende relatie normaal vond dat ook zij dezelfde hobby's ging beoefenen, hetgeen ze ook deed. Hij zei dat hij het leuk zou vinden als ik dat ook ging doen mochten wij ons verlieven. Dacht het niet, grow up.
Lange mannen willen lange vrouwen. Waarom?? Geen idee. Mijn jongste broer was 194 m, zijn vrouw 155 m, ze waren er bepaald niet door gehandicapt.
Ik heb een aantal keren de vraag gekregen, na het sturen van een foto, of ik mijn haar altijd zo kort draag. Na het antwoord dat dit het geval is, is verder contact niet gewenst. Hoe dom kun je zijn. In januari 2010 ben ik in mailcontact met een meneer die vrij snel aangeeft liever wat langer haar te zien. Ik heb dan niet het lef te schrijven dat hij dat kan vergeten, het is kort en het blijft kort, maar ik heb vanaf dat moment wel een beetje de pee in.
Mensen die lang alleen zijn wordt vaak verweten kritisch te zijn. Ik vind dat bovenstaande eisen aan een nieuwe relatie onder het predikaat kritisch vallen. Kritisch betekent mijns inziens dat je iemand afwijst op criteria die niets aan een relatie toevoegen, zoals een bepaalde lengte of halflang blond haar. Van heren hoor ik dat het eisenpakket van vrouwen vaak gaat over golf, bridgen, zeilen en vakanties.
Zowel de mannen- als de vrouweneisen vormen geen wezenlijk onderdeel van een relatie. Al die vooraf gestelde eisen hebben niets met liefde te maken. Door die eisen via internet, het medium waar veel dates worden afgesproken, zijn mensen bezig elkaar te taxeren en vervolgens snel af te wijzen. Zonder iemand echt te leren kennen en de ander en jezelf een kans te geven iets te laten groeien, worden mensen afgeserveerd. Het is afwijzen of afgewezen worden.
Het zou niet om uiterlijkheden moeten gaan. Natuurlijk wil je graag trots zijn op je geliefde en natuurlijk wil je graag dat hij/zij aangenaam is om naar te kijken. Maar afwijzen op uiterlijkheden belet je iemand tegen te komen met wie je samen oud wilt worden, iemand die je zonder woorden begrijpt en verstaat, iemand die van je houdt.
Ik heb me vaak afgevraagd of al die mannen in hun vorige relatie zo'n oogverblindende vrouw hadden. Tuurlijk niet, gewoon Mien theemuts, en die paste waarschijnlijk precies bij hem. Maar ja, mannen willen scoren…..
Alle opties open
Het is voor mannelijke leden van relatiesites heel gebruikelijk met meerdere contacten tegelijk te mailen. Uiteindelijk kies je er daar één van om te ontmoeten. Wordt dat wat, worden de anderen afgeschreven (in het beste geval), wordt het niets, ach, je had nog meer contacten. Zo heb ik al een paar maal een leuk mailcontact gehad en na een paar weken kwam er een berichtje dat hij verder ging met een ander contact. Ik vind dat toch een beetje een afknapper, hoewel ik moet toegeven dat ik het inmiddels ook een keer gedaan heb. Drie mannen tegelijk op de mail, keus genoeg zou je denken. En ?? Wat denk je zelf…
Niet antwoorden
Het niet reageren op mail, mijn grote ergernis. Driekwart van de aangeschreven mannen reageert niet, iets waardoor mijn beeld van mannen niet positief wordt beïnvloed. Hoe moeilijk kan het zijn even terug te schrijven en iemand te bedanken voor het ontvangen mailtje en nee, geen belangstelling. Ik vind niet reageren de onbeschoftheid ten top. Als iemand, zoals mannen naar mij, een half regeltje schrijft, drie woorden en altijd hetzelfde: leuk profiel, zullen we msn’en?, kan ik me nog voorstellen dat een antwoord uitblijft, maar als IK schrijf? Altijd het profiel goed gelezen, altijd refererend aan de inhoud, een vrolijk mailtje van een behoorlijk aantal regels? Daar niet op antwoorden treedt alle fatsoensregels met voeten. Het is bar.
Uit zo’n eerste mailtje moet blijken dat je geïnteresseerd bent in de ander. Ik laat dat blijken. De meeste mannen daarentegen zijn totaal niet geïnteresseerd en krijgen het daarom niet voor elkaar een inhoudelijk en leuk mailtje te schrijven. Ze zijn gewoon sociaal onvaardig. Ook als er in hun profiel staat dat ze sociaal voelend zijn, als ze stijl en klasse aanvoeren, normen en waarden hoog in het vaandel schrijven te hebben, een mensenmens zijn (braak, braak), het maakt allemaal niet uit. In het begin geloofde ik wat daar stond, je gaat toch geen dingen over jezelf in een profiel zetten die niet waar zijn? Als ik zo iemand schreef, dacht ik dat juist zo'n persoon toch zeker zou antwoorden. Nee dus, het maakt allemaal niks uit. De identiteit wordt afgedekt door een nickname en dan kunnen alle normale omgangsvormen genegeerd worden.
Mannen zijn in veel gevallen niet bekend met begrippen als respect en etiquette. Veel mannen gaan onzorgvuldig om met iemand die ze niet persoonlijk kennen, er wordt niet nagedacht. Niet beseft dat ze contact hebben met een mens, iemand met gevoelens en emoties, hoop en verlangen. De persoon aan de andere kant van de digitale snelweg wordt gezien als een wegwerpartikel. Waarom doen mensen dat elkaar aan? Zou een man die niet reageert het zelf ook niet leuker vinden een vriendelijk mailtje terug te ontvangen? Nou dan....
Cijfers
Tijdens het schrijven van Manboel ben ik nogal wat cijfers tegengekomen. Daar word ik niet vrolijk van. Cijfers omtrent het aantal gebonden mannen op relatiesites, vreemdgaan, cijfers over hoerenbezoek, over het succespercentage van relatiesites.
Van het schrijven van Manboel ben ik wel vrolijk geworden. Ik schrijf graag en gemakkelijk en ik heb nog nooit iemand gezien die mijn snelheid op het toetsenbord zelfs maar benadert, dus het gaat allemaal in een razend tempo. De aanleiding tot Manboel echter heeft mijn wereldbeeld ernstig verstoord. Ik wist niet dat het zo erg gesteld is met de mannen.
Mijn beeld van mannen in relaties was niet erg glorieus maar het is vele malen erger geworden nu ik aan den lijve heb meegemaakt hoe mannen zich gedragen in contact met een vrouw.
Mijn natuurlijke onbevangenheid is grotendeels verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een afwachtende houding en reserve. Ik vind dat heel jammer. Ik had dit allemaal liever niet geweten.
'Mannen zijn gewoon mis, niet per exemplaar maar als soort' (citaat uit een interview met Annemarie Prins in Vrij Nederland in 1974).
Veertig procent van de mannen op relatiesites is gebonden. Een schrikbarend gegeven, bijna de helft. Het maakt dat mijn kijk op de mannen in mijn omgeving tegen wil en dank is gewijzigd. Eén op de vier gaat vreemd, één op de vijf naar de hoeren, dat betekent bij mij op de galerij….. Van die dingen dus.
Als ik een nichtje bezoek en ze vertelt me dat zij en haar man het samen zo goed hebben, heb ik second thoughts want ik weet dat zij al jaren antidepressiva slikt en wat voor gevolg dat kan hebben voor je libido en ik weet ook dat hij de hele avond achter de pc zit en dat zij niet eens weet hoe ze die pc moet aanzetten. Ja, ja, denk ik, het zal wel, maar wat doet hij de hele avond daar boven. Ik ben er niet blij mee dat dit door mijn gedachten schiet maar ja, ik weet nu hoe erg het is met de mannen.
Zoals mijn vriendin, die iedere avond gaat wandelen, zegt: 'Op de heenweg zie ik vrouwen op de bank tv kijken en hij zit achter de pc. Als ik terugkom, zijn de gordijnen opeens gesloten. Dan is zij naar bed en hij doet op de pc dingen waarvoor de gordijnen gesloten moeten zijn.’
Vrouwen van mijn leeftijd weten doorgaans niet eens hoe een pc werkt en wat er allemaal mee kan. Bovendien hebben ze er vertrouwen in dat hun man dat niet doet, ondanks de cijfers die steeds meer bekend worden. Hun Piet niet. Nou, dames, ik adviseer u uw man voor verjaardag of vaderdag een Dongel cadeau te doen want in de reclame daarvan wordt aangegeven dat uw man dan gezellig naast u op de bank kan internetten. Dat lijkt mij zeer aan te raden, want waarschijnlijk zit ook uw Piet gewoon op een datingsite.
In het programma Café de Liefde van de VPRO vertelt een meneer dat het steeds gebruikelijker wordt dat mannen met een relatie als ze van hun werk naar huis rijden nog even langs hun internetcontactje gaan voor de snelle wip.
Er zijn meerdere datingsites voor vreemdgaan. Die sites benoemen dat en zijn er speciaal voor. Waarom gaan die getrouwde mannen daar niet staan? Waarom staan ze op een 'normale' datingsite en laten vermelding van hun gebonden status achterwege? Denken mannen dan helemaal niet na over de schade die ze aanrichten?
Nederland staat op nummer vier van de wereldranglijst van sextrafficking. Dat betekent dat in Nederland tamelijk veel vrouwen, amper pubers doorgaans, gedwongen worden tot prostitutie. Het betekent ook dat dat mannen blijkbaar niets kan schelen, geen schaamte, geen mededogen, als er maar wat te neuken valt. Liefst zo jong mogelijk. Dat klopt ook wel, mannen vonden het ook een kick heroïnehoertjes te pakken, magere onfrisse scharminkels, ook noodgedwongen in de prostitutie maar wat maakt het uit. Daar kicken veel mannen op. Overdrijf ik nu? Tuurlijk niet, het is een bloeiende business of denk je nog steeds dat daar alleen vrijgezellen komen? En nee, je kunt je niet vergissen, ich habe es nicht gewusst gaat in dit geval niet op, meisjes uit het Oostblok herken je meteen zodra ze een woord zeggen.
Ik word hier echt ziek van.
De dikdoeners
Het gebral. Ik heb er problemen mee. De gebakken lucht. Ik heb er mijn portie van meegekregen. Mannen willen zich bewijzen. Is het niet in het profiel, dan wel in de mailwisseling en de telefoongesprekken maar vooral bij ontmoetingen. De glanzende carrière, vaak alleen in hun opvatting, naar mijn mening valt het wel mee ")), hun positie in de maatschappij, de huizen, de bezittingen, het golfen en het varen. Het ophangen van succesverhalen om een ander mee te imponeren. Ze willen allemaal de grootste aap van de rots zijn. Vooral 'has been'-verhalen over vroegere maatschappelijke successen zijn vervelend, schreef Tanja de Wit in haar boek. En bij elk onderwerp dat niet henzelf betreft, dus ook als ik iets vertel, zie je hun gedachten afdwalen. Ongeduldig wachten ze tot je uitgepraat bent, vaak wachten ze niet eens maar beginnen er doorheen te praten. JIJ bent niet interessant, ZIJ zijn interessant. Ik dacht trouwens dat het door iemand heen praten een vrouweneigenschap is, ik heb hem in ieder geval, maar hoeveel mannen ik inmiddels heb meegemaakt die dat doen....
Natuurlijk is het zo dat een aantal vrouwen, een flink aantal vrouwen is mij door meerdere mannen verzekerd, op zoek is naar de man met geld. Doorgaans zijn dat de vrouwen die ze absoluut niet willen maar met die dikdoenerij trekken ze ze wel aan. Ik word niet warm of koud van al dat bezit, ik wil weten wie die man is, wat hem drijft, hoe hij in het leven staat. Wat voor auto hij rijdt en of hij een zeilboot heeft of een huis in het buitenland, vind ik volslagen onbelangrijk. Maar ik moet wel de eindeloze verhalen aanhoren.
Renate Dorrestein schreef: Het is een vrouw eigen om vriendelijk en belangstellend op een vent te blijven reageren terwijl hij alleen maar bezig is zijn ego op te krikken of verzand is geraakt in saaie monologen. Je lacht om zijn flauwe humor, dat doe je alleen om ze het gevoel te geven dat ze belangrijk zijn. Je eigen belang zet je tijdelijk in de vriezer, ondanks het hele emancipatiegedoe. Einde citaat.
Waar gaat het nu eigenlijk om? Om tot een intimiteit te komen die je alleen met een geliefde kunt hebben, om het delen van je leven en je emoties. Iemand bij wie je jezelf kunt zijn, iemand die in je hart woont en voor wie een glimlach om je mond komt als je aan hem denkt. Seksualiteit met tederheid in plaats van consumptieseks (ergens gelezen). En dat heeft allemaal niets van doen met een boot en golfen. Het kan wel samengaan uiteraard.
Wat ook onder gebral valt, is het plaatsen van foto's met of in de auto. En echt, sommigen zelfs in de welbekende houding van mannen, met de elleboog uit het raam of leunend op het openstaande portier. Kijk mij eens. Ook van een pose op de motor denken mannen van mijn leeftijd dat het zal scoren, ontelbare heb ik er gezien. Met ontbloot bovenlijf aan het zwembad, op het strand of op een terras is ook zeer geliefd. Kom op zeg, ik zoek naar mannen tussen de 59 en 66, houd dat bovenlijf toch bedekt. Een vriendin van mij kreeg zelfs een blote foto toegestuurd van de man op een stretcher, zonder enige bedekking van wat dan ook. In de eerste mail en of ze daar tegen kon. Natuurlijk kunnen wij daar tegen maar als iemand niet weet dat zoiets not done is in een eerste contact, kan ie op de stapel 'losers'. Flikker toch op.
Hoezo narcist?
Sommige mannen doen er nog een schepje bovenop: de lijders aan grootheidswaanzin. Zij praten tijdens de eerste ontmoeting alleen maar over zichzelf. En ik bedoel alleen over zichzelf. Een tweede ontmoeting komt er dan uiteraard nooit. Eén man, Guillaume, schreef het zelfs in zijn profiel: 'Hobby: kletsen met als voornaamste onderwerp ikzelf'.
De andere maatschappelijke geweldenaars bij wie ik te lang naar de misplaatste pretenties en het zelfingenomen gekakel heb moeten luisteren en in wiens gezelschap ik te lange tijd doorbracht, zijn zich er misschien niet eens van bewust. Grote verhalen, dikke verhalen. Hoe belangrijk ze zijn maar vooral waren, hoe geweldig ze blablablabla. Deze mannen zijn, niet gehinderd door enige zelfkennis, onafgebroken aan het woord. Ze beantwoorden een vraag nooit met een wedervraag en hebben geen enkele belangstelling voor de ander.
Het heeft er in geresulteerd dat ik bij een bepaalde meneer voortijdig vertrokken ben. Is dat fatsoenlijk? Nee, integendeel, maar het was hoog nodig. Ik kon daar met geen mogelijkheid blijven, zie http://www.manboel.nl/2009/oktober/perry
Bron: PZC
Tweede leg en postorderbruiden
Mannen op wie ik nooit zal reageren zijn de stakkers met een 'tweede leg'. Mijn minachting kan niet groter zijn. De personificatie van gebrek aan ruggengraat.
Stel je voor: je bent half de vijftig, je hebt op een bepaald moment in je leven vastgesteld dat dit het aantal kinderen is dat je wilt en nee, meer hoeft niet. Op deze leeftijd zijn de kinderen de deur uit en je kunt van het leven gaan genieten. En dan kom je een veel jongere vrouw tegen, ook zo'n raar fenomeen, en jij, op de leeftijd van een opa, is het er mee eens dat er nog kinderen gaan komen. Zie het eens andersom, stel dat het mogelijk zou zijn dat vrouwen kinderen konden blijven baren, er is toch geen man op de wereld die een vrouw van 55 of ouder ertoe kan bewegen nog een kind op de wereld te zetten. Tuurlijk niet, als we dat zouden willen hadden we dat wel eerder gedaan. Mannen wel. Die denken niet na of dat nou leuk is voor zo'n kind, een opa als vader. En nee, dat is niet leuk. Dat is zielig.
Natuurlijk gaat zo'n relatie met een veel jongere vrouw in de meeste gevallen niet duren. Dan staat de sukkel weer alleen in het leven en op een relatiesite en denkt dat vrouwen van zijn leeftijd in de weekends zijn tweede klas basisschoolkinderen over de vloer willen. Dacht het niet. Kom op zeg, weer eendjes voeren en naar de Efteling.
In mijn kennissenkring heb ik een man gadegeslagen, een zeer intelligente man overigens, met een ruim twintig jaar jongere internetbruid uit Rusland. Zo'n man verkeert in de veronderstelling dat hij geweldig heeft gescoord. Hij is zo trots als een pauw en je ziet hem denken dat alle andere mannen jaloers op hem zijn. Dat jonge ding aan zijn arm beschouwt hij als het ultieme bewijs van zijn mannelijkheid, hij is een geweldenaar, op alle fronten.
De werkelijkheid is anders. De man in kwestie woont in een vrij kleine plaats en ik kan je verzekeren dat hij de risee van het stadje was, dat iedereen meewarig het hoofd schudde en hem uitlachte. Een wicht in plaats van een gelijkwaardige partner. Denk toch eens na, mannen.
De afloop?? Zodra het aantal jaren verstreken was dat nodig is om hier te kunnen blijven zonder hem, was het huwelijk afgelopen. Op een heel nare manier, ook dat nog, met allerlei beschuldigingen waarvan wij, die hem kennen, weten dat ze niet waar zijn. Ze heeft dus al die jaren minachting voor die man gehad, niet van hem gehouden. En hij, ach, hij heeft zich een paar jaar the stud of the town gevoeld.
Hetzelfde geldt uiteraard voor de misse mannen die een vrouw uit Thailand of een Oostblokland halen. Goed gedaan, hoor, een vrouw met wie je niet kunt communiceren. Dat zal me een geweldige relatie zijn.
Doorgaans betreft dit laatste de intellectuele laagvliegers. Onder de eerste categorie echter, de mannen met een tweede leg, bevinden zich ook intelligente mannen.
Iets over meisjes uit Thailand, Oostbloklanden, Filippijnen en noem de uithoeken van de wereld maar op waar mannen op jacht gaan naar makkelijke vrouwen: poetsen, koken, benen wijd en, goddank, we hoeven er niet mee te praten. Een knip met de vingers is voldoende voor een koud biertje en wat wil je nog meer. Het is de treurigheid ten top.
Thailand is een land voor sekstoerisme. Zodra iemand alleen (en zelfs dat is geen absolute voorwaarde, mannen met een vrouw aan de arm worden ook benaderd) in een bar of restaurant komt, knopen Thaise dames een gesprek aan. Hun enige doel is het westen. Alle losse vrouwen in Thailand zijn te koop. De aangesproken man echter denkt dat het de dames om zijn unieke persoonlijkheid te doen is. Dat is een illusie. Of je nou dik bent of dun, blond of bruin, lang of kort, oud of jong, je bent geschikt. Als paspoort, een andere functie heb je niet.
Om mijn minachting voor dergelijk gedrag te illustreren: de VPRO zond op 13 januari 2010 een documentaire uit over Thaise vrouwen in Denemarken. Ik heb de uitzending gezien maar kan hem niet vinden op Uitzending gemist en dus geen link plaatsen. Wel het stukje dat erover in de VPRO-gids stond: afhaalthai
Het verhaal in de documentaire gaat over een Thaise mevrouw, gehuwd met een Deen, wonend in een dorpje in Denemarken. Zij heeft al honderden Thaise vrouwen naar Denemarken gehaald. Ze zet een advertentie in de krant met de vraag wie er met een Thaise vrouw wil trouwen en vervolgens benadert ze de kandidaten, doorgaans mannen die het buskruit niet hebben uitgevonden.
Sprake van liefde is er niet. De man in kwestie is eenzaam, wil een vrouw en dat lukt hem om welke reden dan ook niet in zijn eigen land. Hij krijgt een foto te zien. Als de man toehapt, gaat de zaak rollen en laat de koppelaarster het vrouwelijke familielid overkomen uit Thailand.
Eenmaal aangekomen in Denemarken wordt de aanstaande bruid enorm gepusht. De camera is daar getuige van. Haar wordt verteld wat ze 's morgens tegen de kandidaat-man moet zeggen, wat ze 's avonds moet zeggen en wat ze moet doen. Ze moet vooral gewillig zijn.
Al na een dag wordt ze bij de man in kwestie gebracht. De aanstaande bruidegom brengt ter sprake dat hij heeft gehoord dat meisjes in bars in Thailand hun lichaam verkopen maar hem wordt verzekerd dat dit meisje dat nooit heeft gedaan.
Na de koffie vertrekt de familie, het meisje wordt achtergelaten en daar zit ze dan. In een vreemd land, met een wildvreemde man. Hartverscheurend. Ze kunnen geen woord met elkaar praten. Ondanks dat wil de man met haar trouwen. Ik kijk er niet van op, leer mij mannen kennen. Communicatie is niet nodig, als ze maar met de potten rammelt en hem als 'master of the universe' beschouwt. Dat doen de Thaise vrouwen, althans ze zijn heel goed in het doen alsof.
Op een bepaald moment vraagt de man haar of ze wil trouwen, haar antwoord luidt: 'Ik wil graag naar Denemarken'. Wat in- en intriest.
De volgende dag gaat de telefoon, de koppelaarster: 'Pak je hem wel vast, kus je hem, nee, waarom niet?? Je moet hem kussen en vastpakken, begrepen!' Zo wordt het arme kind gepusht.
Een Deense meneer, al getrouwd met een Thaise, vertelt aan de toekomstige bruidegom dat Thaise vrouwen echt een aanrader zijn: ze kosten weinig geld en ze zijn vlijtig. Wat een doeltreffende criteria voor een gelukkige verbintenis. Fijn te weten wat mannen echt belangrijk vinden.
Na een week wordt er getrouwd, vanaf dat moment kan er geld naar de familie gestuurd worden. Zulke paren, zegt de documentaire, scheiden vaak om geldkwesties. De vrouw blijkt grote bedragen te sturen naar haar familie zonder dat de man dat weet.
Er komt een flink aantal Deens-Thaise paren in beeld. Zo op het eerste gezicht lijkt het leuk. Echter, zodra een vrouw alleen is en ze zich onbespied waant, drukt haar gezicht verdriet uit. Eenzaam en onbegrepen.
Het is voor een naar Denemarken gereisd Thais meisje gezichtsverlies als ze niet met een Deen trouwt. Terug kan dus niet. 'Hoe langer je samenwoont, hoe groter de kans dat je verliefd wordt', zegt het nieuwe bruidje. Duidelijk lijkt mij door zo'n uitspraak dat ze niet verliefd is.
In Denemarken voelen de Thaise vrouwen zich vaak eenzaam, ze spreken niemand behalve de man met wie ze getrouwd zijn. Ze laten in veel gevallen hun kind(eren) achter in hun geboorteland. Het lijkt mij dat je sowieso niet met een vrouw moet willen trouwen die in staat is haar kind achter te laten. Maar ja..... mannen! Nadenken behoort niet tot hun vakkenpakket.
Het zijn vaak oudere mannen die zich binden aan een jonge vrouw. Alle mannen, jong en oud, denken echt dat ze hem leuk vindt, van hem houdt. Sneuer dan sneu. Net als Leo met zijn win-win-situatie, die trouwens ook een opmerking maakte dat de Thaise vrouwen minder kosten dan de Nederlandse.
Of zoals Perry, die werkelijk denkt dat hij een band heeft met de meisjes en vrouwen die hem tijdens zijn vakantie in Thailand aanspreken. Wat een zielige mannen. http://www.manboel.nl/2009/oktober/perry
In februari 2011 werd er een programma van Louis Theroux uitgezonden: 'Weird Weekends' over de Thaise bruid. Er zijn diverse fragmenten van te vinden op Youtube. Zoek op Louis Theroux weird weekend en dan komt vanzelf Thai Bride tevoorschijn. Het gaat over westerse mannen die in Thailand huwelijksbureaus bezoeken. Daar zitten legio jonge Thaise meisjes te wachten op een westerling. Het geeft een bijna nog treuriger beeld dan de eerder genoemde documentaire. En al die losers geloven dat ze van hem zal houden. Tuurlijk.
Geen liefde, contact voorbij
Nog iets dat me is opgevallen. Met een aantal mannen had ik een leuk telefonisch- en/of mailcontact. Bij een ontmoeting blijkt dan dat we niets met elkaar hebben dat zou kunnen leiden tot welk amoureus gevoel dan ook. Wat mij betreft continueren we dat leuke contact. Doen leuke dingen met elkaar, dagjes, uitjes, film, theater, wandelingen, vakantie zelfs. Dat kan niet. Voor mannen niet. Geen liefde is einde contact. Waarom? Wat is er tegen om je vriendenkring uit te breiden? Leuke dingen te doen met vrouwen? Ik vind het zo raar.
De relatiesites
Dan de relatiesites op zich. Ik ben lid geweest van Lexa, RP en Knuz en als laatste van E-matching. Ze hebben allemaal wel iets dat de andere sites niet hebben.
Knuz is een gratis site. De andere sites adverteren wel met gratis lidmaatschap maar de mogelijkheden voor een gratis lid zijn zeer beperkt. Je profiel mag op de site staan en je mag kijken, that's all. De bedoeling is natuurlijk je te verleiden tot een betaald lidmaatschap. Knuz echter is volledig gratis.
Een ander leuk onderdeel van Knuz is het fenomeen gastenboek, daarin kunnen bezoekers een klein berichtje achterlaten, voor iedereen zichtbaar. Jammer is dat veel vrouwen zo'n gastenboek volplempen met naar mijn mening stupide wensjes en plaatjes. Er zijn gastenboeken waar er honderden staan. Dan schiet het zijn doel een beetje voorbij.
Op Knuz kun je tevens zien wie er bij jou of bij een ander lid op het profiel is komen kijken, statistieken heet dat, zo heeft Rina mij gevonden als haar voorganger bij Joep. Die lijst is uiteraard ook onzichtbaar te maken, maar wie dat doet kan bij voorbaat al worden gewantrouwd, want als je niks te verbergen hebt, waarom zou je…
Ik heb het bange vermoeden dat het percentage gebonden mannen op Knuz het grootst is. Ik heb daar geen bewijs van maar een lidmaatschap van Knuz is gratis en gebonden mannen kunnen het zich niet permitteren het voor een lidmaatschap verschuldigde bedrag van de gezamenlijke bankrekening te laten afschrijven.
Lexa vind ik de minst prettige site. Niet gebruiksvriendelijk, ze bemoeien zich met de inhoud van je profiel, iedere letter die je wijzigt moet eerst bekeken worden door het 'Lexa-team' en komt pas na goedkeuring op de site. Dat soort bevoogding ligt mij niet. Bovendien heb ik met Lexa de zeer onaangename ervaring dat ze het voetstoots aannemen als iemand een klacht over je indient, zonder ook maar enig onderzoek of de klacht terecht was. Zie http://www.manboel.nl/2008/november/klacht-lexa.
Waar ik me bij Lexa ook over verwonderd heb, is het vermoedelijke gebrek aan nieuwe inschrijvingen. Iedere dag een aanbod van nieuwe matches in mijn mailbox met wekenlang dezelfde mannen, hier en daar een ander hoofd ertussen. Als je doorklikt om een profiel te bekijken, komt er regelmatig een melding dat de betreffende meneer geen lid meer is. Dat houdt in dat de door Lexa aangeboden 'nieuwe matches' alles kunnen zijn maar niet nieuw. Nep dus.
Overigens sturen zowel RP als Lexa mails met nieuwe matches die geen nieuwe leden zijn. De betreffende heren staan gewoon al tijden op de site. Ik zou het aangenamer vinden als ze dan niet als nieuwe leden worden gepresenteerd maar als mogelijke match.
Lexa heeft als enige site de mogelijkheid de totale correspondentie van een willekeurige meneer en jezelf in één keer naar je emailadres te sturen. Handig.
Van de betaalde sites, niet gericht op een specifieke doelgroep, vind ik Relatieplanet de prettigste site.
Duur zijn ze allemaal, recent in Opgelicht besproken, veel te duur, met uitzondering van Knuz natuurlijk.
E-Matching, waar ik momenteel lid van ben, is een zeer prettige site voor wat de bevolking betreft. Wat ik er niet prettig aan vind is dat inloggen vanuit een mail niet direct gaat maar dat altijd eerst de inlogpagina wordt geopend. Zo ook bij Lexa. Dat moet toch eenvoudig te omzeilen zijn.
Wat mij tevens opvalt, maar dat heeft minder met de site te maken, is dat een contact met een universitair geschoolde meneer zo weinig inhoudelijks oplevert. Al drie keer heb ik een dergelijk contact beëindigd omdat het ook na diverse mails niet tot een gesprek van enige waarde kwam. Bij één meneer heb ik aangegeven de koetjes en kalfjes graag achter me te willen laten en dat ik graag iets meer van hem wilde weten. Hij antwoordde met een opsomming over zijn werk. Dat kan ook ")).
Mannen uit Brabant
Ik heb op deze site een aantal malen vervelend gedaan over mannen uit Brabant. In Brabant wonen uiteraard dezelfde mensen als overal. Waarom het dan zo opvalt dat het vaak mannen uit Brabant zijn die voor narigheid of verbazing zorgen, en een vriendin had dezelfde ervaring, is simpel uit te leggen. Ik zoek voornamelijk op Zeeland, Brabant en Zuid-Holland. In de overige provincies ook maar de ervaring leert dat mannen afstand een bezwaar vinden. Zodoende zijn er meer Brabanders dan mannen uit andere provincies op Manboel terechtgekomen.
Van mijn geloof afgevallen
Jaren geleden heb ik geleerd mannen niet wijzer te maken dan ze zijn over de reden waarom je met hen niet verder wilt. Nu, op Manboel, krijgen ze op een presenteerblaadje wat ongewenst gedrag is. Dat vind ik jammer maar anders had de site niet geschreven kunnen worden.
Lege handen
Door het om geen relevante reden afwijzen van iemand, blijf je uiteindelijk met lege handen achter. Dat kan een kind uitrekenen. Mannen niet. Die blijven shoppen tot ze erbij neervallen. Zelfs als ze iemand ontmoeten en het klikt. Na een paar ontmoetingen is er natuurlijk altijd wel iets wat niet helemaal in de smaak valt, je kent het liedje van Toon Hermans 'Vader gaat op stap'. Dat dus. En ze shoppen weer verder. Of de gedachte komt boven dat het gras misschien ergens anders groener kan zijn. Dat is niet zo, dat gaat niet lukken, op zo'n manier blijf je heel lang alleen. Dat is nu al het geval gezien de foto's en profielen die ik al vele jaren op de sites zie. Waardevolle contacten levert het uiteraard sowieso niet op.
De moraal van dit verhaal: vrouwen zijn beter af met alleenstaande vibrators.