Bij het contact met Perry doe ik iets waarvan ik had gedacht het nooit te zullen durven. Ik weet nu dat ik het wel durf, als ik maar in het nauw zit. Het zat er aan te komen, ik heb net een keer te veel moeten luisteren naar een man die alleen maar over zichzelf kan praten en de vorige is nog maar pas geleden.
Perry woont in Zeeland, is 65 jaar en er staat een foto bij zijn profiel die het tegendeel van aantrekkelijk is, een verlopen kop. Maar zijn profiel is leuk en ach, wat maakt uiterlijk dan uit:
Mijn lijfspreuk is: Mijn leven moet wel over rozen gaan want ik voel elke dag de doornen.
Mijn levensmotto: eenvoud, harmonie en eerlijkheid
DE VONDELING
wie mij vindt
en mij als een kind
durft te vertrouwen
die mag mij houden
het vindersloon ben ik.
Met dit gedichtje begint een verhaal dat ik ooit voor mijn vrienden en vriendinnen heb geschreven. Het geeft ook enigszins aan hoe ik in het leven sta: open voor alles en iedereen en redelijk onbevangen en zonder vooroordelen, maar het voornaamste is dat het leven mij gevonden heeft zonder dat ik zelf echt iets nastreefde. Natuurlijk moet je soms initiatieven ontplooien en actie ondernemen, maar alles wat werkelijk belangrijk is wordt je door het leven zelf gegeven.
Sinds twee jaar woon ik in Zeeland. Daarvoor heb ik altijd in steden gewoond, maar wilde weg uit de drukte en het lawaai.
Vier jaar geleden kon ik stoppen met werken. Ik heb mijn werk altijd erg leuk en mooi gevonden maar geniet nu nog meer van het volledig vrij zijn.
Sporten heb ik altijd graag en veel gedaan (fietsen, voetballen, zwemmen, tennissen, maar vooral lange wandeltochten). Om gezondheidsredenen is dat helaas niet meer mogelijk, ik ben al blij dat ik in een rustig tempo een half uur kan lopen. Maar zoals ik weleens tegen vrienden zeg: de meeste mannen van mijn leeftijd zijn grijs, of kaal of chagrijnig, dus ik heb eigenlijk niets te klagen.
De reden dat ik op deze site ben gaan staan is om op deze manier mensen te ontmoeten die zich aangesproken voelen door mijn profiel. Op de eerste plaats wil ik vriendschap maar sta uiteraard niet afwijzend tegenover een relatie in welke vorm dan ook. Tenslotte is er niets mooier dan dat twee mensen het bijzonder goed kunnen vinden met elkaar en gaan leren om van elkaar te houden.
Wat vrienden en vriendinnen over mij zeggen :vrolijk, onverbeterlijk optimistisch, serieus, creatief in denken, meelevend 
, eigenwijs (op eigen wijze dus), soms koppig, soms druk, soms erg stil en heb dan behoefte me terug te trekken, sociaal.
Tot slot wens ik iedereen die dit allemaal heeft gelezen een mooi en gelukkig leven toe, met of zonder partner.
Hallo Anja,
Bedankt voor je reactie.
Uiteraard heb ik na je recatie ook jouw profiel bekeken. We hebben een aantal belangrijke overeeenkomsten en interesses. Dat maakt het aantrekkelijk om elkaar wat beter tee leren kennen. Je kan me bellen op xxxxx of mailen naar xxxxx.
Tot en met maandag heb ik een antaal vrienden te logeren dus heb tot zolang niet echt veel tijd om lang aan de telefoon te zitten.
Ik kijk echter wel uit naar een reactie van jou.
lieve groeten Perry
Hi Perry,
Hoe krijg ik het voor elkaar. Uit alle appetijtelijke, lieve, zachtaardige, attente, humorvolle mannen met goddelijke lichamen en in de startblokken om mij te verwennen, kies ik er één die mij in het eerste mailtje meedeelt geen tijd voor mij te hebben. Leuk hoor Perry. Dank je wel. Gelukkig schrijf je ook dat het aantrekkelijk is elkaar wat beter te leren kennen.
En nu even serieus. Jij hebt tot en met maandag bezoek en ik vertrek maandag aan het eind van de werkdag naar het noorden van het land omdat ik daar dinsdag moet zijn voor mijn werk. Ik ben pas dinsdagavond thuis en waarschijnlijk niet vroeg. Maar er is een lichtpuntje, woensdagmiddag ben ik vrij. Ik zal je dus woensdagmiddag bellen. Mocht je niet zo lang kunnen wachten (grapje hoor), mijn telnummer is xxxxx.
Ik wens je een heel fijn weekend met je gasten, geniet ervan.
Liefs, Anja.
zondag 20 september 2009
Hallo Anja,
Bedankt voor je leuke reactie (eigenlijk wel een bijzondere leuke reactie , maar ik wil in het begin niet te veel overdrijven). Ik wilde echter niet bevend zitten wachten op je telefoontje a.s. woensdag vandaar dat ik nu al reageer. Het liefst zou ik je nu al willen bellen, maar helaas hebben mijn ouders me wat beschaafdheid bijgebracht en ook verteld dat veel mensen om dit uur al liggen te slapen en dat het dan ongepast is op te bellen.
Dus toch maar twee dagen nog beven en wachten. Mijn vrienden liggen inmiddels heerlijk te slapen en ik heb toch maar een beetje de boel hier opgeruimd voor ik ook mij slaapzak opzoek. Ik heb ze vandaag vol trots wat meer van het mooie zeeuwse land laten zien
Eigenlijk hadden we nu in Tsjechië moeten zitten op een mooie boerderij. (waarom we dus nog hier zijn hoor je nog wel).
Ik wilde je in elk geval alvast wat laten horen en ik kijk echt uit naar het telefoontje woensdag ( misschien dat ik in een ondeugende bui toch al probeer eerder contact te krijgen).
lieve groeten Perry
zondag 20 september 2009
Hi Perry,
Leuk dat je zo snel reageert.
Ik zal je tegemoet komen bij je ondeugende voorstel, ik kan het ietsje vervroegen. Misschien dinsdag als ik weer thuis ben? Ik heb even gerekend, 5 uur klaar in Noord-Holland, drie uur rijden, onderweg eten, ook om de file te laten oplossen, dat wordt tegen tienen, denk ik.
Weet je het wel zeker?? Je hebt niet eens een foto van mij gezien, misschien lijk ik wel op Eucalypta. Ik zal deze mail verzenden van mijn tweede emailadres, dan versterk ik dat idee nog en krijg je het alvast een beetje benauwd ")).
Als ik je dinsdag niet hoor, bel ik je woensdagmiddag.
Fijne dag met je vrienden, geniet ervan.
groetjes, Anja.
maandag 21 september 2009
Hallo Eucalipta,
Het wordt wel steeds spannender, vind ik. Ik vind het uitstekend als je me dinsdag na 1o uur belt, eigenlijk wel prettig want tegen die tijd begin ik pas echt op gang te komen. Zoals alle boskabouters ben ik des avonds als het donkert pas op mijn best. en dat ik niet weet hoe je er uit ziet vind ik niet belangrijk. Je hebt nl al genoeg verraden door je een heksje te noemen. Je zal dus wel een grote neus met een wrat hebben en naar ik verwacht de bezem hebben vervangen door een wat moderner vervoermiddel. Ik hoop echter wel dat je geen kraakstem hebt, want dat vind ik niet echt prettig klinken, maar als je daarentegen wel een aardig en lief heksje bent, is over die tekortkoming wel weer heen te komen.
Vandaag weer een gezellige en drukke dag gehad (naar Gent geweest en heerlijk gegeten en terras gezeten). Het is inmiddels bijna half vier, alles en iedereen hier is in diepe rust zoals het hoort, en straks weer vroeg op om ontbijt te maken, koffie te zetten om dan koers te zetten naar Middelburg waar mijn vrienden grag nog eens naar toe willen.
Lieve groeten en in angst en beven wacht ik je telefoontje af.
Paulus de Boskabouter.
Het reisverslag begint met een waarschuwing dat de lezer geen spannende belevenissen of doorstane ontberingen moet verwachten want dat soort zaken overkomen Perry niet. Hij geeft aan ook niet geïnteresseerd te zijn in mooie gebouwen of prachtige natuur. Hij is meer geïnteresseerd in wat mensen van hun leven maken.
Hij gaat, zoals hij dat noemt, op mensenvakantie. Dit alles is in flagrante tegenstelling met hoe de man in werkelijkheid is. Dat blijkt bij mijn bezoek aan hem. Het is uiteraard wel vaker zo dat mannen die zo'n 'mensenmens' statement neerleggen over zichzelf, in werkelijkheid narcisten van het zuiverste water zijn.
Alleenstaande mannen die naar Thailand op vakantie gaan vind ik sowieso al een beetje verdacht. Iedereen weet toch dat in Thailand de willige vrouwen je als gebraden duiven in de mond vliegen. Het lijkt erop dat Perry zijn mond wijd open heeft gedaan om er vooral niet één te missen. Hij begint het verslag, na bovenstaande inleiding, met een gedicht over de liefde. Uit zijn verslag blijkt dat mijn gedachten over Thailand meer dan juist zijn.
De eerste vrouw die hij tegenkomt, de hostess, nodigt hem uit met haar naar een dansshow te gaan. Lopend door de stad wordt hem de eerste dag al honderd keer gevraagd of hij een vrouw wil. Ook zijn bezoek aan een massagesalon levert een verzoek tot het mee uit nemen van de masseuse op.
Zijn chauffeur op de motortaxi wil hem ook steeds naar de mooie vrouwen brengen. Iedere keer als hij Perry ziet vraagt hij 'Mooie vrouw?' In een restaurant komt een vrouw bij hem aan het tafeltje zitten. Ze vraagt of hij hier is voor vrouwen. Perry zegt van niet. Of hij dan voor de lady-boys komt. De mevrouw pakt zijn hand en houdt die vast.
Dezelfde dag al komt hij op haar kamer. De volgende dag gaat ze voor hem koken. Ze streelt hem en geeft hem eten met haar vingers. Na ieder hapje veegt ze zijn lippen af. Na het eten moet hij tegen haar aan komen liggen op de bank en masseert ze zijn hart. Ze vraagt hem te blijven slapen.
's Nachts op het strand komt een visser bij hem zitten praten. Ook de visser vraagt of hij voor de vrouwen in Thailand is. Perry denkt door te zeggen dat hij in Nederland een vriendin heeft van dat seksaanbod af te komen. Het werkt niet.
Als hij door een straat met veel barretjes loopt, komen er bij elk barretje dat hij passeert wel één of twee vrouwen naar buiten die hem vragen iets te komen drinken. 'Nee, geen seks', zeggen ze. Alleen maar gezellig iets drinken. De één pakt zijn hand, een tweede geeft hem een arm, weer een ander geeft hem een kus.
Bij een ontmoeting met weer een andere vrouw, zo schrijft Perry, komen opnieuw de vaste vragen. Alleen? Vrouw in Holland? Vrouw in Thailand? Perry vertelt een vrouw in Holland te hebben. Ondanks dat spreken ze voor de volgende dag af.
's Nachts ziet hij op een stenen bankje een meisje liggen, zestien, zeventien jaar. Ze staat op en vraagt 'Want me?'. Op het 'nee' van Perry volgt 'Please?' Hij geeft haar zijn sigaretten en een aansteker. Ze wijst naar het strand om hem daar zijn beloning te geven.
Met de vrouw met wie hij had afgesproken, loopt hij hand in hand door de stad des verderfs. (sic) Ze brengt hem naar de wijk waar de toeristen seks zoeken en vinden. 'De Red Light Area in Amsterdam is met dit hier vergeleken een gereformeerde gemeente', schrijft Perry. 'Het maakt niet uit of je hier met een vrouw loopt. Je wordt toch telkens met aandrang uitgenodigd om een dame te kiezen.' Dit alles in de woorden van Perry in zijn verslag.
De vrouw met wie hij de volgende dag gaat eten wil, ondanks dat hij zegt twee vriendinnen in Holland te hebben, mee naar Holland. Hoezo lief, die Thaise vrouwen? Ze gaan over lijken.
Perry houdt na deze week van Thailand, hij schrijft vrienden te hebben gemaakt. Vrienden. In één week? Van het slag wat hij beschreven heeft? Die maken op één dag tientallen 'vrienden'.
Met de volgende vrouw gaat hij samen zwemmen. Met een masseuse uit een andere massagesalon gaat hij winkelen en eten. En iedere keer volgen de geijkte vragen: Alleen? Vrouw in Nederland? Vrouw in Thailand? Weer een nieuwe vrouw die hij ontmoet, vraagt het binnen een paar minuten: 'So, marry me'.
Een volgende mevrouw, ja, ik heb niet overdreven met die gebraden duiven, legt haar ringvinger tegen zijn ringvinger en maakt met haar andere hand met duim en wijsvinger een ring en schuift die over hun ringvingers. 'Love you' zegt ze, en dan zegt ze het ook in het Thais. Houden van gaat snel in Thailand. Na een minuut of wat is de liefde daar.
Het hele verslag ademt dat Perry al die liefdesbetuigingen gelooft. Hij ziet geen vrouwen die jagen op een westerse man om zo snel mogelijk het land uit te kunnen. Westerse mannen hebben geld, dat is het doel. Het enige doel. Perry schrijft over het 'I love you' van deze mevrouw: 'Het zijn maar woorden. Wel belangrijk waren de ogen die het zeiden.' Hoe onnozel kun je zijn?
Weer een andere vrouw geeft aan 'not happy' te zijn omdat hij weer naar Holland gaat. 'I cry', zegt ze. Tjonge, zo'n diepe liefde, en dat na een paar uur.
Even een mededeling tussendoor voor de mannen die in plaats van een Thaise een mevrouw uit het Oostblok naar Holland hebben gehaald. Geen verschil, jullie zijn net zo dom. Ik heb het voor mijn ogen zien gebeuren. Eén van de meest intelligente mannen die ik ken haalt een Russische mevrouw naar Nederland, ondanks alle waarschuwingen van vrienden en familie. Hij 58, zij 36, met een kind. Deze meneer, die het grootste genoegen schept in debat, discussie, gesprek, gaat na een zeer geringe periode trouwen met deze mevrouw met wie hij niet kan communiceren, laat staan een gesprek voeren. Er komt een kindje, ja hoor, goed gedaan. Er staat zelfs in de krant dat hij haar droomprins is. Haar woorden, ze opende een winkeltje (uiteraard van zijn centen), daar stond een stukje over in de krant en ze noemde hem 'mijn droomprins'. Het zette me even op het verkeerde been. Maar nee hoor, zodra het aantal jaren wat ze volgens de wet hier moet zijn om te mogen blijven voorbij is, is het over en uit. Wel een vraag om dikke alimentatie uiteraard. Gelukkig was er in dit geval (grote uitzondering) een rechter die zei dat ze haar eigen kost maar moest verdienen.
Uit het verslag van Perry, dat overigens niet slecht geschreven is, had ik moeten weten wie hij is. Niet alleen omdat hij zo onnozel is te geloven dat al die vrouwen en mannen in Thailand zijn vrienden waren, dat al die aandacht speciaal voor hem was, maar ook omdat hij het hele verslag door zichzelf de hemel in prijst. In bijna alle zinnen geeft hij aan hoe geweldig hij is, hoe anders vooral dan alle andere mensen en met anders bedoelt hij beter, veel beter.
Tot zover het verslag.
Ik ontvang een mailtje van Perry wat onder de noemer hoax valt, verzonden aan zijn hele adresboek. Ik laat hem zeer omzichtig en vriendelijk weten dat het een hoax betreft en dat het, zeker gezien de vele mailadressen die in zijn mailtje staan, niet zo handig is dergelijke mail door te sturen. Geen antwoord. Natuurlijk niet, een man wil toch niet terechtgewezen worden, ook al is het nog zo vriendelijk verpakt. En het kan toch niet zo zijn dat een ander iets weet wat hij niet weet?!
Perry stelt voor een afspraak te maken om elkaar te ontmoeten maar hij krijgt griep en dus duurt het even.
De afspraak komt er wel, op vrijdag 30 oktober. Ik ga naar Perry toe en hij gaat voor me koken. Voor het zover is stuur ik hem een humoristisch bedoeld mailtje.
woensdag 28 oktober 2009
Hoi Perry,
Wil je vrijdag als ik kom een zonnebril opzetten?? Waarom? Nou, ik wil zo graag zestig kilo wegen en weeg al sinds de zomervakantie drie kilo meer. Natuurlijk dacht ik na ons telefoontje die overtollige kilo's er deze week nog even af te lijnen. Maar ja, ik heb vakantie....
Zondag en maandag was mijn dochter hier. Erwtensoep gemaakt, want dat vindt ze zo heerlijk. En daar zitten een calorieën in, om nog maar niet te spreken van de rookworst, daar lopen de calorieën bijna mee weg. Maandagmorgen een gezellig ontbijtje met verse croissants (ik woon boven de bakker) met ongeveer een centimeter roomboter. 's Middags zag ze bij AH iets liggen met de naam taaikorstjes, ze dook erop alsof ze uitgehongerd was. We hebben de hele zak leeggegeten bij de thee. Schandalig?? Ja, natuurlijk, maar zo zijn wij, moeder en dochter.
Gisteren ging ik met mijn buurvrouw een dagje uit. Bij zo'n dagje hoort uiteraard een heerlijke, en niet te vergeten uitgebreide, lunch. En dan 's middags koffie mèt. Mmmmmmmmm.
Vanavond ga ik op bezoek, dat wordt opnieuw iets dikmakends bij de koffie, en iets lekkers bij de drankjes. Morgenavond krijg ik bezoek, en ja, dan gebeurt dat opnieuw.
Al met al reden om vanmiddag definitief de moed op te geven en in het snoepvak van de supermarkt iets uit te zoeken vanuit de gedachte 'het maakt nu toch niets meer uit'.
Dus, lieve Perry, mocht je geen zonnebril hebben, wil je dan een oogje toe knijpen?
Liefs, Anja.
woensdag 28 oktober 2009
Hoi Anja,
zoals altijd heb je natuurlijk weer geluk. Het zal mij nauwelijks opvalle dat er wat aan gewicht bijgekomen is. Ik zie nl. maar met een oog, dus het kan dan hooguit de helft van de werkelijkheid zijn wat ik zie.
Ik verheug meechter echt op a.s. vrijdag. Kan je me nog wel even laten weten hoe laat je ongeveer komt, zodat ik met mijn voorbereidingen voor het eten (bij mij krijg je dus alleen maar heel caloriearm eten).
Liefs van Perry
Perry is geen leuke man om te zien, hij heeft ook in werkelijkheid de verlopen kop van de foto. Het is toch zo jammer dat ik de foto's niet op Manboel kan plaatsen. En de adressen hahaha. Zodat jullie als echte ramptoeristen, op een zonnige zaterdag, langs de huizen van de minkukels zouden kunnen rijden.
Uiterlijk echter doet er niet toe als Perry een aangename man blijkt te zijn, ik blijf dus nog vol goede moed. Het ruikt heerlijk in huis, hij heeft de maaltijd al klaar. We drinken koffie en Perry vertelt. En vertelt. En vertelt. En vertelt. En praat. En praat. Er komt geen eind aan. Allemaal over hoe een fantastisch mens hij is, hoe fantastisch hij het allemaal heeft gedaan in het leven, hoe buitengewoon populair hij in die korte tijd is geworden in de plaats waar hij woont enz. enz. Hoezo meelevend en sociaal, zoals in zijn profiel staat? Ik kom voor de zoveelste keer niet aan de beurt, ik mag opnieuw luisteren naar een man die zo vervuld is van zichzelf dat ik er misselijk van word. Eerst Reinhard, toen Roel, toen Charles en nu deze man. Wat een narcist. Die krijgt al een bibroezalo als ie in de spiegel kijkt.
Het is een welkome onderbreking als hij zijn huis laat zien, binnen en buiten. Natuurlijk ook een geweldig huis, en nee, het is prima dat er nooit zon op het plaatsje komt. Ik knik maar van ja en vind het allemaal geweldig. Wat hevig gaat irriteren is het feit dat hij zo vol is van zichzelf. Ik kan er niet tegen. Ik krijg het er Spaans benauwd van. Een man om een hekel aan te hebben, die Perry.
Wat ik ook niet prettig vind is dat hij, zonder te vragen of het mij stoort, de ene sigaret na de andere opsteekt. Heel de kamer ziet grijs en hij paft maar door. En natuurlijk had ik geen nee gezegd, de man is in zijn eigen huis, maar even vragen is wel zo attent. Ik heb het ook koud, erg koud. Gelukkig ben ik daar op voorbereid en heb een vest bij me maar het zou attent zijn als de gastheer op het moment dat ik aangeef het koud te hebben, de verwarming een graadje hoger draait. Zo niet Perry, hij kijkt op de thermostaat, concludeert dat het 20 graden is en dat kan niet koud zijn. Het is eind oktober en ik zit in een huis waar nooit zon komt. Ik verzeker je, dat is koud.
Het huis van Perry is bepaald niet fris, ik word er een beetje eng van. In de keuken hangen de stofraggen langs de muur naar beneden, geel van de rook en het vet. Ik heb een shirt aan met aan de achterkant een verlaagde hals en iedere keer als ik ga verzitten, kleeft mijn rug aan de bank. Jesses. Hij weet blijkbaar niet dat er op alles een aanslag komt als je zoveel rookt, zeker op een leren bank.
Ik krijg het met de minuut benauwder, ik kan dit niet volhouden. Wat een vreselijke man, met die doorrookte stem die niet ophoudt met de geweldige verhalen over maar één hoofdrolspeler, hij zelf. Ik stik er bijna in. Ik moet er niet aan denken dat ik hier tot negen of tien uur moet blijven. Ik zit me te bedenken hoe ik hier onderuit kan komen. Niet opnieuw dezelfde fout maken als met Charles. Ik móet hier weg. Ik moet hier wég!!! Ik besef dat het erg lullig is voor Perry, hij heeft een maaltijd bereid, maar ik kan hier niet blijven. Dan bega ik een moord. Ik oefen in mezelf hoe ik dit ga zeggen en na een poosje heb ik het zinnetje gereed. Ik haal opgelucht adem, wetend dat ik met een paar minuten van deze zelfingenomen kwal verlost zal zijn. Nu nog wachten op het juiste moment.
Het juiste moment wordt door Perry aangereikt. Hij vraagt of ik misschien vast wat soep wil. Nu moet ik het zeggen, het is erop of eronder. Het moet nú gezegd. Ik begin aarzelend met 'nououou' en vervolg iets daadkrachtiger met 'ik zit eigenlijk net te bedenken dat ik nu naar huis ga'. Perry springt op en zegt op luide toon 'Prima'. Nou, dat is mooi, zijn we het toch ergens over eens ")).
We begeven ons naar de voordeur maar omdat hij haast heeft, heb ik dat niet. Kan ik toch iets terug doen voor deze verknalde middag. Ik zie een schilderijtje in de gang met een bekende naam erop en zeg 'goh, je hebt een schilderij van xxxxx. Leuk.' Hij kan uiteraard niet anders dan antwoorden. Ik geef hem een kus op zijn wang en vertrek.
Ik rijd weg met een gevoel of ik aan de dood ontsnapt ben. Wat een bevrijding. Onderweg stop ik bij de eerste de beste gelegenheid en bel mijn dochter met de mededeling dat ik zojuist een heldendaad heb verricht. 'Goed zo', zegt ze. Ik bel een vriendin. 'Goed zo', zegt ze. En dan rijd ik naar huis. Ik ben zo blij, zo blij. Juichend blij. Onderweg herhaal ik telkens: 'Goed zo, goed zo! EINDELIJK!!!!!' En dat laatste staat voor het feit dat ik eindelijk eens voor mezelf heb durven opkomen, eindelijk de moed heb gehad weg te gaan uit een onhoudbare situatie.
Perry, die het volgens zijn zeggen prima vond dat ik wegging ")), schrijft mij een week later een mailtje. Een kennis van mij, Harold, ook op de site, wordt hier boos over, hij vindt het min gedrag, natrappen. Ik haal er mijn schouders over op, ik had Perry al bijna verdrongen.
Anja,
Je kan blijkbaar niet eens de beschaving opbrengen je excuss aan te bieden. Ik neem dus maar de vrijheid je een en ander te vertellen.
De tekst die je in je eerste mailtje naar me stuurde is me opeens bijzonder duidelijk (zie hieronder). Ik dacht daaruit op te maken dat je gevoel voor humor had, het tegendeel blijkt waar te zijn. Wat je schreef meende je blijkbaar ook echt. Je gaat allen maar van jezelf uit, creeert een beeld van iemand waarvan je denkt dat die aan jouw wensen zal voldoen. Jammer dus voor je, ik speel hierin nooit mee, althans ik speel mee net zo lang als ik zelf wil.
Normaliter zal ik na zo'n ontmoeting als met jou nooit meer reageren, of op een beschaafde manier bedanken voor de eer, maar meestal denk ik dan maar bij me zelf: ze is ook kind gods alleen ze weet het zelf niet. Heer heb medelijden met haar. Echter, je mist alle beschaafde omgangsvormen en daar reageer ik altijd wel op.
Op het moment dat ik vrijdag een week geleden de deur voor je opende zag ik het al meteen. Dit is iemand waar ik geen vriendschap mee kan hebben, zelfs geen omgang mee wil hebben. Ik heb echter de innerlijke beschaving meegekregen iemand niet de deur te wijzen en toch iemand een kans te geven. Ik zal dat ook wel meegekregen hebben uit mijn werkzame leven waarin ik soms ook met mensen (nou ja, mensen) moest gaan eten en het kon opbrengen me beleefd en netjes te gedragen.
De onbeschoftheid echter waarmee jij mijn woning verliet nadat het je blijkbaar duidelijk was geworden dat er voor jou niets te halen viel heb ik nog niet eerder meegemaakt. Enfin een mens is nooit te oud om te leren.
Is status werkelijk zo belangrijk voor je en sta je daarvoor op een relatiesite?
je hoeft op deze mail niet te reageren. Na verzending voer ik je op in mijn bestand als ongewenst
Subject: Dat heb ik weer
Date: Sat, 19 Sep 2009
Hi Perry,
Bedankt voor je reactie.
Hoe krijg ik het voor elkaar. Uit alle appetijtelijke, lieve, zachtaardige, attente, humorvolle mannen met goddelijke lichamen en in de startblokken om mij te verwennen, kies ik er één die mij in het eerste mailtje meedeelt geen tijd voor mij te hebben. Leuk hoor Perry. Dank je wel.
Gelukkig schrijf je ook dat het aantrekkelijk is elkaar wat beter te leren kennen.
En nu even serieus. enz.
Hij heeft blijkbaar alle mails doorzocht om iets te kunnen vinden wat hij mij in de schoenen kan schuiven. Niks gevonden maar hij wil natuurlijk koste wat kost schuiven. Dan maar iets gepakt wat helemaal nergens op slaat.
Ik ging op een onbeschofte manier weg, schrijft hij. Had deze man op het moment dat ik aangaf weg te gaan, gevraagd naar het waarom, had ik met hem in gesprek gekund. Had hij mij een mailtje gestuurd met de conclusie dat er toch wel iets erg mis moest zijn omdat ik zomaar vertrok, had ik het hem kunnen uitleggen. Zo zou ik het hebben aangepakt. Maar ja, het is een man.
Bij de eerstvolgende die alleen maar over zichzelf praat, ben ik al na tien minuten weg. Je bent gewaarschuwd.....