Mensen, mensen toch. Het wordt steeds erger. Je zou toch denken dat ik nu ongeveer alles heb gehad maar inmiddels is het 2010 (ik ben 2009 nog op Manboel aan het zetten. In verloren ogenblikken, zoveel tijd heb ik nou ook weer niet) en nog steeds maak ik dingen mee die ik niet voor mogelijk had gehouden.
Deze uiting komt voort uit een ontmoeting van afgelopen zondag (24 januari 2010) met een meneer die blijkens zijn verhalen niet terugschrikt voor corruptie en die in meerdere gevallen misbruik maakt van zijn positie. Nadat ik mijn mening daarover heb gezegd, komt hij nog met legio voorbeelden, telkens op vinnige toon gevolgd door: 'dat mag ook niet?'. Want ja, tegenspreken, dat willen ze van zo'n vrouwtje uiteraard niet, die moet onder de indruk zijn van de positie van deze meneer. Jammer dan. Om mij te overtuigen van zijn gelijk komt hij tenslotte op de proppen met voorbeelden van andere mensen die ook dingen doen die niet door de beugel kunnen. Ja, dat helpt. Als een ander dingen doet die niet deugen, mag jij ook. Tuurlijk.
Ik werd er niet goed van. Zie http://www.manboel.nl/2009/december/dikkiedik

Mijn wereldbeeld is ernstig geschokt door mijn lidmaatschap van relatiesites. Mijn kijk op mannen was niet echt rooskleurig en het wordt er niet beter op. Ik vind dat eigenlijk heel erg. Ik kom ook steeds meer cijfers tegen. Mede daardoor bekijk ik de mannen in mijn omgeving met andere ogen. Er komt toch regelmatig een gedachte boven piepen die zegt 'zou hij nou ook....' en vul maar in.
Nee, leuker is het er niet op geworden.

Het meest frappante aan het geheel is dat ik veertien jaar lang zeker wist nooit meer een relatie te willen. Zoals Huub Stapel zei in zijn solo-voorstelling 'Vrouwen komen van Venus, mannen van Mars': 'beter niks dan met hem', wie die hem ook is. Veertien jaar lang geen enkele twijfel. Mijn omgeving was het niet met me eens, het is niet zo erg als ik denk, er zijn toch ook goede relaties, jij bent anti-man (daar ontplof ik altijd van) enz. enz. En nu, nu ik me weer op vrijersvoeten heb begeven, blijkt mijn gelijk zoveel groter dan ik ook maar in de verste verte had kunnen vermoeden.

Wat een allesoverrompelende en ontmoedigende treurigheid.