In november schrijft iemand met de nickname Kale. Kale is een leuke man op zijn foto en hij is 49 jaar. Zomaar even een verslag van een mailwisseling met een leuke man. Dit om de weegschaal niet helemaal naar de negatieve kant te laten doorslaan. Zijn profiel:
ben een ongebonden man met brede interesses en een vriendelijk karakter
Hij schrijft mij met als onderwerp 'Utreg', want daar woont hij:Moest lachen om je profiel. Vooral je opmerking over Hans Dorrestijn, wiens voorkeur voor gevuldere dames ik niet kende.
Afgaande op je profiel ben je een vreselijk vitale vrouw.
Ik val ongetwijfeld buiten de doelgroep.
Maar wilde toch ff reageren.
Johannes
Hoi Johannes,
Leuk dat je mij een mailtje stuurt. Ik vind jouw foto heel leuk.
Ik heb een boek van Hans Dorrestijn dat heet Finale kwijting. Het boek is de afrekening met zijn ex en hij beschrijft daarin dat hij aan die ex een trauma heeft overgehouden voor slanke vrouwen van middelbare leeftijd met een brilletje. Nou, dat ben ik. Alle drie de kwalificaties.
Beetje succesvol bezig hier?? Valt tegen hè!
groetjes, Anja.
Ha Anja,
Meid het is een drama ;-)
Zullen we elkaar maar troosten dan?
Wil weleens weten hoe dat is: slanke vrouw van middelbare leeftijd met bril in je armen.
Johannes
Hoi Johannes,
Het is zeker een drama. Ben net uit een één maand durende vrolijke tijd met iemand met jouw naam gestapt en hup, verschijnt er een nieuwe Johannes :)). Maar of ik nou onmiddellijk in je armen wil vallen?? Jij staat op de site met als doel een date en ik weet nooit wat ik me daarbij moet voorstellen.
Gaat dat aldus:
Vrouw staat met kousenband zichtbaar langs de stoeprand en jij komt aanrijden in je Peugeot 307 met een roos tussen je tanden. Herkenning is daar. Zij stapt in en jullie zoeven naar de eerste beste parkeerplaats. Doen dat waar een date voor dient en dan kan zij net de trein van 16.30 halen en ben jij ook nog voor het eten thuis??
Is dat een date?
Dag Anja,
What's in a name. Die pech heb ik maar weer.
Nee, ik denk niet dat jij dat zou laten gebeuren. En daar zou je nog gelijk in hebben ook. Met "date" heb ik willen aangeven nog niet naar een levenspartner op zoek te zijn. Bovendien: voor een ontmoeting neem je de tijd. Gehaast, bah!
Johannes
Hoi Johannes,
Ach, de ene Johannes is de andere niet ")).
Ik vind jouw woordkeuze van 'nog niet' naar een levenspartner op zoek zijnde, een raadselachtige. Als je dat op je 49ste nog niet bent, zou het dan ooit nog komen? Of heb je een nare ervaring achter de rug en neem je even een adempauze??
Inderdaad, bivakkeren op een relatiesite gooit je hele wereldbeeld omver. Ik vraag me langzamerhand af of er 'normale' mannen bestaan. En dat voor mij, die de poster heeft ingelijst van de Stichting Pandora met de tekst: 'Ooit een normaal mens ontmoet? En... beviel het?'
Ervaringen op relatiesites maken dat ik daar alsnog, op mijn 59ste, naar ga verlangen. Nooit gedacht dat zoiets uit mijn toetsen zou komen.
groetjes, Anja.
Ha Anja,
Gelukkig! Geen irrationele overdracht van gevoelens
Nee, een trauma heb ik niet opgelopen hoor. Maar een jaar geleden is mijn relatie geëindigd. Mijn "ex" zie ik nog regelmatig. Op vriendschappelijke basis en dat bevalt prima. Wil ook zo houden.
Verder ben ik een sociale Einzelgänger die zijn behoefte aan (niet schrikken) intimiteit heeft behouden. Zo ongeveer zit het in elkaar. Johannes
Hoi Johannes,
Ik schrik niet zo snel hoor, als je hier een paar maanden bent, kom je vogels van allerlei pluimage tegen.
Wat versta je onder een sociale Einzelgänger?? Geen verenigingsleven? Een huismus? Werk?
Ik vind mezelf ook vaak een loner maar werk wel, zing in een popkoor en heb vriendinnen met wie ik ga winkelen en naar theater en bioscoop ga en op vakantie.
Maar mijn weekend is heilig. Mocht er aan de zaterdag geknabbeld worden, dan is de zondag zeker voor mij.
Mijn buren vinden mij ongetwijfeld ietwat eigenaardig want op zondag zit ik met de luxaflexen dicht en ik heb ze meegedeeld dat dat betekent 'niet aanbellen'. Lekker zo uit bed, in een slobberbroek, ongedoucht en haartjes niet gewassen, de hele dag voor mezelf.
En eigenlijk zou ik de zaterdag ook wel zo willen doorbrengen maar ja, af en toe moet je ook eens een concessie doen aan wat de omgeving van je verwacht.
groetjes, Anja.
Ha Anja,
Nee, eerder dat ik aangenaam gezelschap ben, maar veel tijd voor mezelf nodig heb/claim. Ook ik heb werk, heb vrienden en sport. Dus verkeer niet in een sociaal isolement.
Conclusie is dat jij net zo weinig tijd voor een vriend heb als ik voor een vriendin. Dat is bemoedigend toch? Zoek je soms een minnaar? ;-)
Johannes
Hoi Johannes,
Oké, de sociale Einzelgänger is duidelijk ")).
Ik weet niet of ik voldoende tijd zou hebben voor een vriend, weet zelfs niet of ik dat wel wil. Ik ben al veertien jaar de als een huis staande overtuiging toegedaan die luidt 'nooit meer'. Maar ja, er veranderde in het begin van dit jaar iets in mijn omstandigheden dat ervoor zorgde dat er een gedachte kwam opborrelen die zei 'wie weet'.
Zoals geschreven, de contacten die ik tot nu toe heb opgedaan, maken me niet echt enthousiast. De ene loser na de andere kruist mijn pad. Ik ben tot nu toe alleen maar mannen tegengekomen die mij niet blij maken. In eerste instantie wel maar later blijkt mijn vertrouwen behoorlijk misplaatst. Zeer teleurstellend.
Een minnaar. Tsja.... wie wil dat niet. Maar ook dan wil ik vertrouwen kunnen hebben en niet met een getrouwde man in bed liggen zonder dat ik dat weet.
groetjes en fijn weekend, Anja.
Dag Anja,
Je bent een vlotte schrijfster die haar woorden raak kiest. Het is bekend dat het een raar wereldje is op internetsites als deze. Groot gelijk dat je heel goed uit je doppen kijkt alvorens weer met iemand in zee te gaan. Maar je bent voor dat ene zwakke "wie weet" moment genadeloos afgestraft. Of loopt het niet zo'n vaart??
Johannes
Hoi Johannes,
Jazeker, absoluut genadeloos afgestraft. In vol vertrouwen gevallen voor een getrouwde man die zich voordeed als een al tien jaar gescheiden man. Vervolgens voor een nog erger figuur. Zei mij dat hij een platonische vaarvriendin had, blijkt daar op die boot ieder weekend mee in hetzelfde bed te slapen, bloot nog wel. Voor mij houdt het contact daar op.
Mijn 'wie weet' gevoel ontstond doordat eind maart mijn tweede broer overleed, zes jaar geleden de jongste en dit was degene boven mij.
Na zijn dood overviel me het besef dat ik nu alleen op de wereld ben. Niemand meer van de generatie voor mij, geen ouders, geen ooms en tantes, maar ook niemand meer van ons gezin. En ja, ik heb twee dochters maar dat is van een andere orde. Ik hoop dat je dat begrijpt.
Niemand meer aan wie je kunt vragen 'hoe was dat ook weer' of met wie je je 'weet je nog van....' kunt delen.
Ik ben overvallen door een groot gevoel van eenzaamheid. Een gevoel dat ik in 14 jaar alleen zijn niet heb gekend. En ik kan je zeggen, het is geen fijn gevoel.
Dat maakte dat ik eens rondkeek op een relatiesite en de eerste man die ik ontmoette was boven omschreven loser.
Dat heeft behoorlijk pijn gedaan. Uiteraard gaat dat ook weer snel voorbij want de verwerking van een 'verliefdheid' van drie ontmoetingen kan geen maanden duren, maar de pijn die er was, was hevig. Verliefdheid staat tussen haakjes omdat het waarschijnlijk meer was dat ik even behoefte had aan iemand die er voor mij was, die lieve dingen tegen me zei en me vasthield, dan dat het liefde kan worden genoemd. Maar het voelde hetzelfde.
groetjes, Anja
Maar laten we deze Johannes voorlopig even het voordeel van de twijfel geven.